Natuurlijk informeren grapjassen bij Gerrit Pennings of hij niet ‘getikt’ is om klokken te verzamelen. En andere bijdehandjes vinden Gerrit en zijn vrouw Corrie ‘helemaal bij de tijd’. ,,Bij dat soort opmerkingen haal ik mijn schouders op”, zegt de opvallend krasse Gerrit. ,,En denk: jullie zouden eens moeten weten hoeveel plezier en voldoening mijn hobby mij schenkt. Hoe trots en blij ik ben als het lukt om een oude klok weer te laten lopen.”

Maar toch. Wordt hij echt niet een beetje ‘getikt’ van al dat getik? ,,Nee, want ik laat maar enkele klokken lopen. Anders worden Corrie en ik er inderdaad gek van.” Gerrit, voor zijn pensioen een bekwaam metaalbewerker, haalde zo’n veertig jaar geleden zijn eerste klok in huis. ,,Gekocht voor vijftig gulden”, vertelt hij. ,,De verkoper zei dat als ik hem zou poetsen de klok wel honderd gulden zou opbrengen.” Gerrit knapte de houten kast en het uurwerk op, Corrie nam de poetsdoek ter hand. ,,Toen we klaar waren, besloten we hem zelf te houden.” Hij wijst op een statige Friese staartklok. ,,Uit 1841.”

De klok zou de eerste zijn van een verzameling die nu duizend uurwerken omvat. Staartklokken, pendules, staande en hangende klokken, wekkers, koekoeksklokken en een aantal ‘koeienogen’. ,,Klokken in de vorm van een koeienoog”, verduidelijkt Gerrit. In hoog tempo passeren tientallen verschillende soorten en types uurwerken de revue. ,,Dit is mijn favoriet”, wijst hij op een fraai Engels uurwerk. ,,En deze Friese staartklok heeft een dubbele kap wat bijzonder is.” 

Haast vertederd pakt hij een bijna honderd jaar oude wekker van zijn plek. ,,Kijk die kip op de wijzerplaat pikt elke seconde een kruimel van de grond.” Zo gaat het bijna een uur door. En al staat het huis (en berging) bomvol met uurwerken, Gerrit blijft zoeken naar nieuwe aanwinsten. ,,Om ze weer hun werk te laten doen: de tijd aangeven.” 

Wat vindt zijn vrouw Corrie eigenlijk van een huis vol uurwerken? ,,Prachtig. Ik geniet er net zo van als Gerrit.”