Muzikanten leven zich uit op begeleiding van films op Silent Film Festival in Eindhoven

En dus zag hij een dag later de film Filibus van de Italiaan Mario Roncorini uit 1915. Met live begeleiding van Maud Nelissen op de piano. Zij leeft zich helemaal uit om de enigszins door de tijd aangetaste beelden te illustreren. Subtiel of sterk ritmisch bespeelt ze de toetsen, maar de klankkast doet ook dienst als trommel en zelfs buigt ze zich voorover om onder de vleugel de snaren met de hand te lijf te gaan. Het past goed bij het verhaal over het kat- en muisspel tussen gentle(wo)man inbreker Filibus en de detective Hardy. 

Na afloop vertelt Nelissen dat ze zich naast lesgeven helemaal richt op filmmuziek. ,,Het gaat mij om de kracht van het non-verbale. Die is er ook bij een concert, maar bij muziek voor een zwijgende film geldt dat dubbel. Het versterkt elkaar.” Van der Most studeerde filmgeschiedenis in New York en raakte verslingerd aan de Silent Film. ,,Of zwijgende film, als je wil. Maar zeg nooit stomme film. Het is veel meer dan de slapsticks met Buster Keaton en Charlie Chaplin. Er zijn ook zwijgende westerns, drama en griezelfilms. Je kunt ze niet vergelijken met de films van nu."

Kijk ernaar met ogen van 100 jaar geleden. Ga terug in de tijd. Dat bedoel ik met de tijdmachine.” Het festival is een initiatief van Daan van den Hurk (30) en zijn stichting Zolderkamertjesklassiek, die in Pand P bijzondere muzikanten met elkaar in contact brengt. Met een cum laude conservatoriumdiploma (jazz, klassiek, compositie) op zak, noemt hij zich filmpianist. ,,Ik ben altijd een filmliefhebber geweest. Zo ontdekte ik dat er een wereldwijd circuit bestaat voor de zwijgende film en dat er ook nieuwe films bijkomen. 

De bekendste is natuurlijk The Artist uit 2011. Voor mij is het ontbreken van geluid geen beperking. Het stimuleert de creativiteit. De grappen en de spanning, alles zit in het beeld. En voor mij de muziek ook. Ik hoef alleen maar uit te voeren wat ik zie.” Van den Hurk maakt zich zondagavond op om de Nederlandse film Rinaldini uit 1927 te begeleiden. ,,Ja, ik ben wat gespannen. De timing is heel belangrijk. Bovendien laat ik me beïnvloeden door het publiek. Als er gelachen wordt, hoor je dat in mijn spel.”