Waarom nu juist een podcast en niet een - pak ’m beet - tijdschrift? ,,Ik hou heel erg van het medium”, zegt Juliet Gagnon van het literaire platform Watershed in Eindhoven. 

 ,,Waarom? Omdat elke schrijver op zoek is naar een zo intiem mogelijke relatie met zijn lezer. Waarin die dus heel snel meegaat met het personage of de situatie. Het mooie van een podcast is dat je letterlijk in een klein hoekje van een oor kruipt en dus heel dicht bij iemand bent. Alles komt ook goed door, tot fluisteren aan toe. En je kunt iets met je stem doen. Met geluid, klanken en muziek voeg je vervolgens nog een laag toe. Dat zijn dingen die je niet kunt bereiken op tekst op een bladzijde.”

Het beluisteren van een podcast is intiemer dan het lezen van een gedichtenbundel? Gagnon: ,,Ja, eigenlijk wel. Maar ik ben eigenlijk niet zo’n fan van gedichten op een stuk papier, ben wél een fan van gedichten die door de maker worden uitgesproken. Dat vind ik heel tof.”

Een podcast dus, gemaakt door Juliet Gagnon, artistiek leider van Watershed, samen met theatermaker Mirjam van Dijk en schrijver Corrine Heyrman - intussen ook vriendinnen. Ondersteund door muziek van Axel Lukkien. 

De vijfdelige serie Drie uur ’s nachts heeft als ondertitel ‘De goede leugen’ en dat is het grote thema van de uitzendingen die gemiddeld drie kwartier duren. Achtereenvolgens worden de geliefden, kinderen, vrienden, artsen en de drie makers over het voetlicht gebracht.

,,Daarmee wordt naar ons idee vanuit heel verschillende kanten het thema belicht en wordt het universeler, wat een vereiste is, want dan wordt het begrijpelijk voor iedereen”, aldus Gagnon.

Het gaat in de serie over slechte en goede leugens: ,,Echt slechte leugens zijn als je daarmee iemand kwetst, iemand echt pijn doet. Een goede leugen is bijvoorbeeld wat de vader tegen zijn kind zegt: ‘Alles komt goed’. Dat mag dan misschien niet kloppen en die vader blijft uiteraard ook niet eeuwig leven, maar de zachtheid en de liefdevolle manier waarop het wordt gezegd, maakt het naar mijn idee tot een goede leugen.”

Van Dijk krijgt het in haar verhaal flink voor de kiezen als blijkt dat de psycholoog Sophie van der Zee waar zij mee praat, het bepaald niet goed vindt dat Van Dijk heel vaak zwart rijdt op de trein. Van Dijk, die daar eigenlijk voor het eerst bij stil staat, besluit om gedurende periode dat de podcast wordt gemaakt, om niet meer te liegen. 

Heyrman weet kinderen te verleiden tot heel fraaie uitspraken over leugens en laat een dochter vertellen over haar dementerende moeder: ,,Ik vertel soms leugens tegen haar, gewoon, om verder te kunnen. Af en toe zijn leugens noodzakelijk.” Gagnon tenslotte begint een zoektocht naar haar moeder en dat levert af en toe hartverscheurende momenten op.

De drie bellen elkaar heel vaak, hebben eens per week een bijeenkomst om over de vorderingen te praten en kruipen eens per maand twee dagen bij elkaar om de onderdelen zonodig nog eens over te doen. Waarna Heyrman alles aan elkaar plakt. ,,We zijn hard tegen elkaar, zegt de een tegen de ander: ‘Zeg eens, bij dit stukje val ik in slaap’, of: ‘Ik weet echt niet meer waar dit over gaat hoor.’ Maar, het zijn de meest aangename redactievergaderingen die ik ooit heb meegemaakt.”

Voor wie durft: via de website van Watershed (stichtingwatershed.nl) kun je een leugen sturen. Of je mening kwijt over de leugen in zijn algemeenheid. Psycholoog Van der Zee zal in de laatste aflevering van de serie haar bevindingen presenteren.

Watershed presenteerde eind januari ook de podcast Hallo Dood, over (het geluid van) de dood.