Overlast blijft toenemen

Naast de groei van Eindhoven Airport wordt gevreesd voor toename van het militaire luchtverkeer.

In het ED van 3 februari werd gemeld dat de vliegbasis Eindhoven een 'masterclass' gaat organiseren met direct omwonenden van het vliegveld. Dit om door een open uitwisseling van ideeën nog onvoorziene mogelijkheden te ontdekken om de overlast van het vliegverkeer te beperken of beter te spreiden. Dit klinkt hoopgevend, maar kan daarmee de overlast voor de omwonenden werkelijk afnemen?

Deze overlast is qua fenomeen vergelijkbaar met een waterbed. Als je op een plek drukt, gaat het op een andere plek omhoog. Met andere woorden: het enige wat je kunt doen is de overlast verplaatsen en aldus misschien iets eerlijker verdelen, maar de totale overlast voor de omwonenden wordt daarmee helaas niet minder.

Sterker nog, door de groei van Eindhoven Airport neemt de aantasting van onze leefomgeving voorlopig alleen maar toe. En ook de luchtmacht lijkt daarbij nog een extra duit in het zakje te gaan doen. Over twee jaar worden de twee nu in gebruik zijnde, oude, lawaaiige en veel verontreiniging uitstotende KDC-10 tankervliegtuigen vervangen door Airbus A330 toestellen. Modernere toestellen die stiller en schoner zijn. Het is afwachten of dat een verbetering is, want in totaal worden zeven van deze toestellen door enkele landen gezamenlijk aangeschaft onder de NAVO-paraplu van de Multinational MRTT Unit (MMU). Liefst vier (mogelijk vijf, als ook België meedoet) van deze MRTT-toestellen, waarvan de NAVO eigenaar wordt, worden op de vliegbasis Eindhoven gestationeerd. Die toestellen zijn wel stiller en schoner, maar die milieuwinst wordt waarschijnlijk tenietgedaan door extra vliegbewegingen en extra proefdraaien op de grond na onderhoud. Vier of vijf vliegtuigen vliegen nu eenmaal meer dan de huidige twee. 

Bovendien wordt de vliegbasis Eindhoven hiermee in feite een operationele NAVO-basis. De vliegbasis huisvest al wel drie internationale militaire samenwerkingseenheden, maar die zijn louter administratief. Bij de oprichting van een daarvan, het EATC, in 2010 werd nog eens benadrukt dat het hier uitsluitend om administratieve (commando) taken ging en dat door die samenwerking alhier geen enkele vlucht extra zou starten of landen (ED 1 september 2010). En in 2015 werd tijdens een zitting bij de Raad van State in het kader van de realisatie van een nieuwe proefdraaifaciliteit nog gesteld dat het niet de intentie was dat het aantal militaire proefdraaisessies zou toenemen. Maar met de nu aangekondigde komst van de vier of vijf A330 toestellen van het MMU-samenwerkingsverband lijken dat voorbarige beloftes.

Uiteraard is het opzetten van een ambitieuze 'masterclass' een lovenswaardig initiatief van de luchtmacht. Maar zolang onze overheid ervoor kiest om vanwege financieel voordeel zowel militaire, civiele als recreatieve luchtvaart op één vliegveld te concentreren en zij daarbij geen keiharde grenzen stelt aan de overlast en ook nog eens handig schuift met in het verleden voor defensiedoeleinden vergunde (reserve)geluidsruimte, blijft het dweilen met de kraan open. En blijven de omwonenden zonder enige serieuze compensatie met stijgende milieuoverlast en dalend woongenot zitten.