Sarah Neutkens op Into The Great Wide Open (4): Jammerend orgel, duistere stem

Ondanks de onstuimige zee is niemand uit bed gevallen: bij het ontbijt zitten Hampus, Berend, Pim en ik alle vier ongehavend aan tafel. Shaken, not stirred. Een beetje beroerd, hoogstens, maar met een flinke pot koffie lukt het ons om een uur later in de kerk te staan en het stuk op te nemen dat ik voor de musici van vandaag had geschreven. Een orgel, flink overstuurd, zodat het meer als een soort elektrische gitaar klinkt, en stem.

Toen Hampus gisteren voor het eerst het orgel in de kerk bespeelde, had hij meteen de sfeer van het stuk te pakken: een beetje griezelig, afstandelijk, vervreemdend. Door bepaalde orgelpijpen wat meer open te zetten of juist wat verder dicht te maken liet hij de noten een beetje jammeren.

Berend broedde vervolgens de hele nacht en ochtend op een tekst die geïnspireerd is op een kort verhaal van de Amerikaanse auteur Delmore Schwartz, een beklemmend verhaal dat de balans tussen liefde en haat een beetje verstoort. De opnames verliepen vlekkeloos en het klonk nog beter dan ik had kunnen bedenken.

Ik zou meteen na de opnames in de warm gestookte kerk meegenomen worden door de cameracrew om eens flink wakker geschud te worden: tegen etenstijd stond ik met een dun colbertje aan in meedogenloze wind te bibberen voor een mooi shot. Ik kan alvast verklappen: het is absoluut de moeite waard geweest.

Morgen begint de tocht van Vlieland naar Vuurtoreneiland, waar ik met Het Nederlands Kamerkoor de laatste twee stukken op ga nemen. Het gezelschap heeft alvast Imre naar Vlieland gestuurd om me te helpen met het perfectioneren van de stukken. Morgen gaan we op de boot allerlei boogjes, komma’s en teksten in de partituren schrijven.