Stigmama: Backstage

De school had dit uiteraard al maanden van tevoren aangekondigd maar Oudste vond het blijkbaar niet nodig om er veel over na te denken. Alhoewel, op de dag dat hij hoorde dat hij stage moest lopen bedacht hij dat hij dat wel wilde doen bij PSV of bij een gerenommeerd Eindhovens sportcommunicatiebureau omdat hij later in de sportcommunicatie verder wil. Backstage bekijken wat deze bedrijven daarin doen leek hem wel iets. Hij legde de lat gelijk maar lekker hoog!

Dat bedacht hebbende deed hij er echter verder niets meer mee omdat hij via via gehoord had dat hij dit jaar misschien geen stage hoefde te lopen, omdat hij dat vorig jaar, toen hij op het vwo zat, ook al had gedaan. Met die gedachte in het achterhoofd verstreken de weken van het schooljaar en werden er noch door Oudste noch door ons concrete stappen gezet in de richting van een geschikte stageplek.

Totdat er in onze mailbox een mailtje binnenkwam van zijn stagebegeleider (die had hij klaarblijkelijk dus al wel). In deze mail werd gevraagd of wij er ons wel van bewust waren dat Oudste stage moest gaan lopen en dat dat al over een week zou moeten plaatsvinden. En, was de strekking van het mailtje, als wij ons daar al van bewust waren, zouden we dan als de wiedeweerga samen met Oudste een stageadres willen regelen, want dat had hij dus nog niet. Waar de stage gelopen zou worden maakte inmiddels niet meer uit als er maar een stage werd gelopen. Dat kon ook op zijn oude basisschool zijn of op bijvoorbeeld een kinderboerderij.

Ik was nogal verrast door het mailtje omdat wij hadden afgesproken met school dat wij Oudste juist niet meer zouden begeleiden met zijn schoolse taken! Maar goed, de ouderlijke plicht riep toch om actie. Helaas was de oude basisschool die week net bezig met een kindvrije week dus daar stagelopen was geen optie en Oudste heeft niets met dieren dus de kinderboerderij sloegen we ook maar over.

Gelukkig heb ik een praktische man en hij gaf aan dat Oudste wel met hem mee kon lopen bij zijn werk als logistiek medewerker voor een grote zorgorganisatie voor mensen met een verstandelijke beperking. Iets heel anders dan sportcommunicatie maar het was in ieder geval iets en de tijd drong. Oudste kon zich echter wel vinden in het voorstel en vroeg aan zijn vader om het te regelen en binnen 1 dag , na het regelen van wat formaliteiten, had Oudste een stageadres.

De stage zou 32 uur werken betreffen verdeeld over 4 dagen. Dat was niet mis voor een jongen die nog nooit van zijn leven echt had gewerkt, los van wat avondjes oppassen op buurtkinderen. Maar het leek Oudste wel wat, die 4 dagen werken. Dan kon hij namelijk in ieder geval nog 1 hele dag gamen, had hij zo bedacht.

Oudste ging dus aan de slag. Ik hield mijn hart vast want Oudste is ‘niet zo heel erg’ gestructureerd in zijn dagelijkse activiteiten en ik dacht dat alle doemscenario’s in die week werkelijkheid zouden worden. Zou hij wel op tijd opstaan, zou hij wel zijn boterhammen gaan smeren en meenemen, zou hij wel uit zichzelf de dingen zien die hij kon aanpakken op het werk?

Opvallend was dat hij op dag 1 van de stage fluitend naast zijn bed stond na het afgaan van de wekker, dat hij zingend zijn boterhammen klaarmaakte en lachend vertrok om samen met mijn man naar zijn tijdelijke werk te fietsen. Na de eerste dag werken kwam hij moe maar voldaan thuis. Hij had het echt heel leuk gevonden. Mijn man, zijn stagemaatje, had hem ook een betrokken medewerker gevonden. Oudste bleek hard te hebben gewerkt en het contact met de cliënten met een verstandelijke beperking verliep heel goed en natuurlijk. Zo verstreken er zonder morren 4 werkdagen.

Naarmate de week vorderde leek Oudste meer in zijn energie te komen. Het deed hem zichtbaar goed om te werken aan, in zijn ogen, nuttige zaken en om in een bepaalde structuur te zitten. Ook deed het hem goed om niet de hele dag te moeten leren en in de schoolbanken te moeten zitten. Aan het einde van de week was Oudste klaar en nam hij met pijn in zijn hart afscheid van zijn tijdelijke collega’s en van ‘zijn’ cliënten. Hij had eigenlijk nog wel zin in nog een weekje stage lopen!

De enthousiaste terugkoppeling die ik kreeg toen hij thuis kwam stemde mij hoopvol en maakte me trots. Hij mocht dit jaar dan wel blijven zitten, hij vond werken in ieder geval niet vervelend. Sterker nog, hij leek het graag te doen. En daar ben ik blij om want ik was een beetje bang dat hij ook niet gemotiveerd kon worden voor werk, wat toch het einddoel is van al dat studeren (wat hij waarschijnlijk nog moet doen).

We zijn nu een paar weken verder en Oudste vraagt regelmatig aan mijn man wat hij die dag gaat doen op zijn werk. En hij vraagt of hij de groeten wil doen aan cliënt X of Y. Hij mist het werk echt en dan vooral het werken met de bijzondere mensen die hij heeft ontmoet.

Afgelopen week had hij dan ook een mededeling richting ons: hij wilde eigenlijk graag wisselen van toekomstige opleiding. Het leek hem namelijk leuker om een opleiding te gaan doen waarmee hij met verstandelijk beperkte mensen kon gaan werken. Dat leek hem een mooi perspectief waarvoor hij graag zijn havo af wilde gaan maken.

En oh ja, hij had ook nog een vraag aan zijn vader: of hij in de zomervakantie nog een paar dagen belangeloos mee kon lopen met de cliënten als logistiek stagiair want hij miste het zo, dat leuke werk ...

Hoe trots kun je zijn…?