Verdwenen festival Jazz in Lighttown in Eindhoven sneuvelde in 2007 vanwege de crisis bij Philips en DAF

Onder de titel ‘Waar was dat feestje’ blikt het ED dezer dagen terug op Eindhovense evenementen die ter ziele zijn gegaan. Vandaag: Jazz in Lighttown. Een verhaal over het jazzfestival kan niet anders beginnen dan bij Theo de Vries. De uitbater van het roemruchte café-restaurant Trocadero aan het Stationsplein. Altijd vol ideeën om spektakel te maken in zijn stad. Als fan van EVV Eindhoven (nu FC) en liefhebber van carnaval stond hij in 1960 al aan de wieg van het ‘Eindhovenbal’ in zaal Rozenstein aan de Aalsterweg. In 1978 zong hij met zijn ‘femmes fatales’ Wij willen ze houwen, als ode aan zijn club.

,,Theo was een echte Eindhovenaar”, vertelt Hans Brian (81), die jarenlang met De Vries in het bestuur zat van Jazz in Lighttown, samen met Rob Bruijnestein en Wim Martens. ,,Hij was een netwerker, steeds wist hij mensen te winnen voor zijn plannen, zoals het Concert Carnavalesk.” 

Brian werkte in de jaren 80 bij DAF, waar hij sponsorcontracten opstelde en grote projecten op touw zette. ,,DAF sponsorde verschillende organisaties, zoals het Concertgebouworkest en ook Jazz in Lighttown.” Het driedaagse jazzfestival bouwde elk jaar in het eerste weekend van september podia rondom het Stationsplein, de Markt en in hotel Cocagne aan de Vestdijk. 

,,Mijn baas vond het wel een goed idee als ik ook in het bestuur actief zou worden. Ik merkte daar al snel dat Theo heel veel mensen kende en ook al die namen en gezichten kon onthouden.” Artiesten én liefhebbers kwamen graag terug naar het festival, dat hoogtijdagen vierde tot begin jaren 90. ,,Toen kwam er een economische crisis”, aldus Brian. ,,Operatie Centurion bij Philips, het faillissement van DAF. Dat betekende fors minder sponsorinkomsten. En de gemeente Eindhoven was niet scheutig met subsidie, want we zouden te weinig vernieuwend zijn. Maar met experimentele jazz krijg je de Markt niet gevuld!” 

Brian benadrukt dat die op kleinere schaal wel geprogrammeerd werd, in Cocagne bijvoorbeeld. Hij spreekt van prima samenwerking met toenmalig hoteldirecteur Paul Schuur. Maar met de andere horeca was het niet altijd gemakkelijk. ,,Natuurlijk waren ze blij met de reuring die wij brachten, maar als er goed weer verwacht werd, hadden ze ons niet nodig.”

De belangstelling voor echte jazz is in Eindhoven niet zo groot, vertelt Brian. ,,Misschien geldt dat wel voor een stad als Breda. Zelf ben ik niet een echte fan van dixieland, maar dat zorgt wel voor een leuke sfeer en trekt ook veel publiek. Net als Georgie Fame en Cindy Crawford, bekende namen op ons affiche.”

Net als organisatoren van andere festivals heeft Brian zijn bedenkingen over de houding van de gemeente. ,,Er waren veel voorwaarden, zoals beveiliging. Dat kostte ons in de laatste jaren 30.000 euro, tien procent van ons budget. Maar eigenlijk was het nooit ‘con amore’.”

Uiteindelijk was de 29ste editie in 2007 de laatste. De laatste twintig jaar kent Eindhoven geen meerdaags muziekfestival in de binnenstad. Brian hoopt op betere tijden. ,,Het hoeft niet per se jazz te zijn, het Suikerfeest lijkt me ook prima.”