Zomerserie: De geur van terpentine, verf en veiligheid hing altijd in het tekenlokaal

De twee hebben er al voor gewaarschuwd: ze praten veel, snel, en bij voorkeur door elkaar heen. Daarvan blijkt geen woord gelogen, als Anne Rensen (74) en Suzanne Huis (45) deze ochtend hun oude middelbare school aan de Eindhovense Geraniumstraat binnenstappen. Tegenwoordig huist hier de vrije basisschool De Regenboog, maar Rensen en Huis kennen deze plek als mavo De Roosten, nog voor die verhuisde naar elders in de stad.

Wereld veranderen
Maar de ontmoeting tussen Rensen, beeldend kunstenaar en 21 jaar lang docente tekenen op De Roosten, en Huis, die er in 1989 haar mavodiploma behaalde, is meer dan een feest der herkenning. Het laat zien hoe een leerkracht de wereld kan veranderen, leerling voor leerling.

Want hoewel opgegroeid in een geborgen gezin, had Huis er op school nooit echt bij gehoord. Ze was rebels en meer bezig met tekenen of de honger in de Hoorn van Afrika dan met de rekenles. En dan kwamen haar ouders ook nog eens uit Amsterdam, en niet - zoals die van de andere kinderen - uit Geldrop. Nee, ze voldeed niet bepaald aan de verwachtingen van de school. "Dat hoorde ik ook steeds”, herinnert ze. "Dat ik niets kon, en dat het toch niets zou worden."

Iedereen kunstenaar
Tot ze in de jaren tachtig het tekenlokaal van Rensen binnenstapte. Het rook er altijd naar terpentine en verf - geen wonder, de kinderen veegden hun kwasten steevast af aan de gordijnen -, maar het was er wel veilig. "Wat je op het schoolplein niet durfde te zeggen, zei je wel in het lokaal van Anne." En: "Anne beschouwde je niet als leerling, maar als mens. Ze dacht niet in goed of fout: wat je ook maakte, bij Anne was iedereen een kunstenaar. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik meetelde."

Tekenlerares
Het zaadje dat werd geplant aan de Geraniumstraat in Eindhoven, kwam uiteindelijk tot bloei in Amsterdam. Aanvankelijk werkte Huis als beeldend kunstenaar, maar haar hart lag ergens anders: óók Huis werd tekenlerares. Of zoals ze zelf zegt: "Ik werd Anne. Ik wilde niet zomaar een lerares zijn, ik wilde zijn zoals zij: eentje die kinderen richting kan geven. Omdat ik zelf had ervaren dat je daarmee het verschil kunt maken. Ik heb zelfs nog bij Anne stage gelopen, ook al was ik toen al verhuisd naar Amsterdam. Nee, ik denk niet dat ik lerares was geworden als ik haar niet had ontmoet."

Naast haar werk op een middelbare school in Amsterdam-West runt Huis sinds een aantal jaar haar eigen kinderopvang, ook in de hoofdstad. "Iedereen met wie ik werk, op school en in de opvang, kent het verhaal van hoe ik als tiener binnenstapte bij Anne. En haar ideeën pas ik nog dagelijks toe. Zo wil ik dat de ruimte een soort thuis is voor de kinderen. Anne kon die sfeer als geen ander scheppen, met een koffie- en theehoek en een plek om te lezen. Ik weet niet of Anne het beseft, maar haar gedachtegoed verspreidt zich als een soort olievlek."

Alles is mogelijk
En zie Huis nu, ruim dertig jaar na haar eerste ontmoeting met Rensen. De onzekere tiener van weleer heeft met Kleinlab, zoals de opvang heet, 37 werknemers in dienst en een klantenbestand van zo'n 600 kinderen. "Anne gaf mij het gevoel dat alles mogelijk is. Die boodschap wil ik doorgeven. En weet je het wat mooie is? Een van mijn leerlingen volgt nu óók de opleiding tot tekendocent." Een soort derde generatie Rensen dus? Ja, knikken de twee. En voor het eerst deze ochtend zijn ze er even stil van.