Anti-tabakslobby vergeet humane factor

Rokers worden gemangeld tussen de tabaksindustrie en de medische sector. Men vergeet al snel dat rokers ook maar mensen zijn.

Al jaren heb ik een Google Alert aanstaan op het woord 'rookverbod'. De laatste jaren leverde dat gemiddeld zo'n vijf alerts per maand op. De laatste paar maanden zijn dat er weer door de bank genomen meer dan twee per dag.

De anti-rokenhetze is dus sterk opgelaaid: geen enkel zichzelf respecterend lid van de medische gemeenschap, individu of organisatie, telt blijkbaar meer mee als hij niet krachtig stelling neemt tegen de tabaksindustrie. Organisaties staan nu in de rij om zich aan te sluiten bij een strafrechtelijk proces tegen de tabaksindustrie en ziekenhuizen verdringen zich om een rookvrij ziekenhuisterrein af te kondigen.

Anti-roken is een religieuze beweging geworden, misschien wel een sectarische, compleet met god en duivel. De tabaksindustrie is de duivel en de vriendjes van de medici, de farmaceutische industrie, is god.

Wie in die strijd totaal geen rol spelen, zijn de rokers zelf. Zij worden gecrasht tussen deze twee partijen en zelfs niet eens geraadpleegd bij het nemen van beslissingen.

Ondanks wat de anti-rokenlobby beweert, zijn er nog veel rokers die helemaal niet willen stoppen en zeker niet staan te wachten op gedwongen afkicken via niet werkende farmaceutische oplossingen als nicotinepleisters en, nog erger, anti-depressiva.

Het rookvrij maken van ziekenhuisterreinen is daarbij de laatste pesterij die de anti-rokenlobby voor rokers heeft bedacht. Dit is tot op dit moment de meest onmenselijke maatregel die uit het medisch circuit is opgeborreld: juist op het moment dat mensen en dus ook rokers (ja, rokers zijn ook mensen!) de meeste stress ervaren, tijdens een ziekenhuisopname, wordt hen hun belangrijkste stressbestrijdingsmiddel, roken, ontnomen. Dat dit hun herstel niet ten goede komt, is ieder normaal mens duidelijk, maar blijkbaar niet de medische wereld.

Daarnaast is het maar de vraag hoe een rookverbod op het terrein voor rokers die maar een kortdurige opname doormaken, iets zal uitmaken. Zij zullen al in de auto op het parkeerterrein na ontslag alweer hun eerste peuk opsteken. Ook zal een rookverbod ontmoedigend werken op de bereidheid van rokende patiënten om zich in een ziekenhuis te laten opnemen. Dit alles komt de kwaliteit van de zorg voor patiënten niet ten goede en werkt zelfs averechts!

Je vraagt je af hoe de medische sector zo diep heeft kunnen zinken. Heeft het te maken met de medicijnenopleiding waarin onvoldoende aandacht wordt besteed aan de menselijke, sociale component van de zorg? Is er interne pressie binnen de medische sector om je achter de heersende doctrine te scharen omdat je anders niet meetelt of, nog erger, sponsoring misloopt? Bestaat er binnen de sector nog wel een kritische kijk op hetgeen men nastreeft? Of speelt de innige verwevenheid van medisch specialisten en organisaties met de farmaceutische nicotine-industrie een rol? Beseft de anti-tabakslobby wel welke grote sociale, psychische en economische schade men aanricht in deze maatschappij?

Onafhankelijk onderzoek op de effectiviteit van al die anti-rokenmaatregelen die de laatste decennia zijn ingevoerd, bestaat niet. Onderzoek op dit terrein dat wél bestaat, wordt in de meeste gevallen gefinancierd door belanghebbenden en is daardoor niet objectief.

'Primum nil nocere' ('allereerst geen schade doen') is één van de belangrijkste uitgangspunten van de medische stiel, maar wordt de laatste decennia met voeten getreden als het om de strijd tegen roken (én rokers) gaat.

Hoe individuele medici dat voor hun eigen gevoel kunnen accepteren, is mij een raadsel tenzij men zichzelf troost met de misleidende bewering dat vijfenzeventig procent van de rokers wil stoppen en daarvoor gekoeieneer en maatschappelijke uitsluiting over heeft.