De 'blauw-witdruk’ voor succes: hoe FC Eindhoven blijft verrassen met een kleine portemonnee

De topprestatie van vorig seizoen reproduceren, zou een giga-uitdaging zijn. Dat besef was er in de zomer al, toen een handjevol sterkhouders hogerop ging. Toch gaat FC Eindhoven, gewapend met een rechterrijtjesbudget, als nummer vier van de eerste divisie de winterstop in. Dat er weer gedroomd mag worden, is een verrassing. Maar of het helemaal uit de lucht komt vallen?

Wie afstand neemt, ziet afgelopen decennium een interessant patroon: een groot verschil tussen een FC Eindhoven dat wél en niet planmatig te werk gaat; tussen wel en geen duidelijke visie. Van 2016 tot 2020 stond de club stil, en raakte in verval: een directiekerkhof, tandeloze professionals, veel frustratie en geen plan. Het voetbaltechnische beleid was reactief, de topsportcultuur verwaterde en onvermijdelijk genoeg ging het binnen de krijtlijnen ook van kwaad tot erger: van roemloze plekken elf tot en met vijftien.

Profclubonwaardig was de gang van zaken, en het roer móest om. Begin 2020 werd dan ook teruggrepen naar wat FC Eindhoven zo succesvol maakte tussen 2012 en 2016, met toen bijna structureel play-offdeelname (vier keer in vijf jaar). Inmiddels zijn er duidelijke parallellen te trekken met hoe de club sinds 2020 weer planmatig en met visie stappen zet, eveneens met sportieve huzarenstukjes als gevolg.

Zo omhelsde Eindhoven net als voor 2016 de springplankrol voor talenten met een krasje. Met een relatief kleine portemonnee wordt gemikt op jongens die ambitie verkiezen boven centen. Waarom? Die zijn hongerig, en dat kenmerkt de sfeer en ploeg. Het ‘uitbuikrisico’ is zo minimaal. Lamine Diaby-Fadiga en Tibo Persyn zijn momenteel voorbeelden van toptalenten die fysiek en mentaal van ver moesten komen, maar inmiddels klaarstaan om zich na de winter écht terug in de schijnwerpers te spelen.

Tekst gaat verder onder de foto.

De basis is de heldere organisatiestructuur die in 2020 zijn herintrede deed, en daarmee ook het topsportklimaat. Zeker het technische beleid heeft in korte tijd een ommezwaai gemaakt: er wordt weer geageerd aan de Aalsterweg. Spelers worden uitvoerig gescout en overtuigd met een verhaal. Dat, plus het feit dat de prestaties de club aantrekkelijker maken, resulteerde in een bredere selectie. Goudhaantje Joey Sleegers bleek onvervangbaar, maar inmiddels zijn er wel zes basiswaardige opties voor de drie plekken voorin.

De gouden regel van technisch manager Marc Scheepers? Spelers moeten Eindhoven als tussenstap zien en ook niet járenlang blijven hangen. Datgeen geldt ook voor de stafleden. Net als voor 2016 ligt de focus op talent- en teamontwikkeling, met een bijpassend trainersprofiel. Rob Penders bleek eerder al zijn gewicht in goud waard en maakt voetballers zichtbaar beter, met Evan Rottier als de meest in het oog springende evolutie.

Een minder belicht geheim? De teruggekeerde rust bij FC Eindhoven. Trainers krijgen de tijd om in de luwte te sleutelen aan hun elftal. Waar grotere clubs nog weleens plots een andere afslag kiezen bij tegenwind, is er hier niet snel paniek en blijft de club koersvast: ideaal voor beginnende coaches, zo ervoeren ook Ernest Faber, Jean-Paul de Jong en Mitchel van der Gaag in de periode voor 2016.

De ‘blauw-witdruk’ voor succes. Is het dan zo simpel? Nee, er is niet één waarheid, maar dat het met een idee en een visie begint, is bij FC Eindhoven wel de overtuiging. Een plan om in te geloven en aan vast te houden. Maar fortuin speelt ook zeker een rol: het moet maar net zo klikken zoals vorig seizoen, waarin de ziekenboeg bijna leeg bleef en de puzzelstukjes ineens op hun plek vielen.

Dat laatste lijkt deze competitie nog een beetje te moeten gebeuren en de lange absentie van Brian De Keersmaecker had mede zijn weerslag op de resultaten, die na een historische competitiestart wat wisselender waren. Bij een club met minder spelersbudget kunnen enkele kwetsuren - zoals die van Maarten Peijnenburg (knie) - een seizoen breken. Dat realisme is er ook.

Gedragen door sportief succes, zet de club op alle fronten kleine stappen en sluit het de factor fortuin steeds ietsje verder uit. Promotiewaardig in 2025 is het doel, met op de horizon een actieve stadiondroom. Op de korte termijn kan binnen de lijnen nog genoeg beter, terwijl buiten de lijnen de verwachtingen zijn gegroeid: die ‘blauw-witdruk’ kan in 2023 zomaar leiden tot nieuw succes, en misschien zelfs eindelijk een prijs.

Spelersrapport van FC Eindhoven volgt onder de foto.