De dikte van Rottiers fotoboek zegt alles over zijn succes bij FC Eindhoven: ‘Dit verwacht? Wel gehoopt’

Een plank vol fotoboeken, geordend op voetbalseizoen. Iedere lente bundelt moeder Esther alle voetbalkiekjes van Evan Rottier samen in één album. Ze doet het al jarenlang, sinds zijn tijd in de jeugd van ADO Den Haag.

,,Af en toe pak ik er thuis een uit de kast, om wat leuke herinneringen op te halen”, vertelt Rottier, breedgrijnzend: ,,Dit jaar wordt het denk ik een heel mooi boek; er zijn genoeg plaatjes om uit te kiezen. Vorig seizoen was dat niet zo. Toen had ik vooral veel zit- en warmloopfoto’s.” Hij lacht: ,,Twee dingen die ik genoeg heb gedaan.”

Zijn vorige twee fotoalbums waren maar dunnetjes. Niet gek, met tussen 2020 en 2022 in totaal net aan 85 speelminuten bij ADO en TOP Oss (huur). Zonder club - maar met een rugzak vol profvoetballessen - ging Rottier vorige zomer op stage bij FC Eindhoven, en dwong daar een contract af.

Hij kwam voor de blauw-witte buitenwacht binnen als vijfde of zesde keus voorin. Maar nog voor de jaarwisseling groeide de 21-jarige uit tot een gewaardeerde basiskracht: zeven goals, vier assists, en recent een contractverlenging tot 2024.

De schaduwspits stapte aan de Aalsterweg uit de schaduw, en ontpopte zich tot het toonbeeld van talentontwikkeling. ,,Of ik dit had verwacht? Gehoopt wel”, zegt de voorhoedespeler.

Tekst gaat verder onder de foto.

,,Wat er in het fotoboek moet komen? Mijn basisdebuut uit bij FC Den Bosch, en een week later mijn eerste profgoal tegen Willem II. Eigenlijk had ieder duel wel iets. En natuurlijk de foto met mijn vrienden die hier gek deden op de tribune. Je onthoudt het allemaal wel, maar het af en toe terugzien is goud.”

Hij komt van ver, dat ooit zo blonde jochie uit Maassluis, met een slaapkamer vol voetbal. De man die vroeger op een van zijn plakposters prijkte, ex-topspits Robin van Persie, zou trots zijn op de treffers die Rottier twee Doelpunt van de Week-nominaties opleverden. ,,Ja, die schoot ik goed binnen”, klinkt het nuchter.

Rottier heeft het voorkomen van een spierballenspits, maar is stiekem bewapend met een arsenaal aan zaalvoetbaltrucs. Die leerde hij op de straten en veldjes in Maassluis, nog steeds zijn stad en thuis.

Dagelijks meldt hij zich daar bij zijn ouders aan de keukentafel. ,,Waar het vaak gelukkig niet over voetbal gaat. Voor een speler scheelt dat wel, dat je het even los kan laten. Mijn familie is trots en ondersteunend, maar ze duwden me nooit naar het profvoetbal.”

Opgroeiend werden zelfs tot driemaal toe uitnodigingen van de ADO-opleiding afgewezen door zijn ouders. ,,En ik snapte dat wel, want vanwege hun eigen werk konden ze mij niet telkens naar Den Haag brengen. Eenmaal ouder kon ik mee met het busvervoer en dus de stap alsnog maken.”

Zijn zus Jordan voetbalt ook, en zelfs zijn pa Robbert meldt zich nog wekelijks binnen de krijtlijnen. ,,Of ik de eerste profvoetballer in mijn familie ben? Ik weet niet of ik mezelf zo echt kan noemen. Ik heb het betaald voetbal gehaald, ja. Maar prof? Dat ben je in mijn ogen pas als je er al een aantal jaar op hebt zitten.”

Tekst gaat verder onder de foto.

In zijn slaapkamer hangen tegenwoordig geen plakposters meer (,,Het werd een beetje kinderachtig”), maar de vele trofeeën en bekers staan er nog wel, uitgestald op een kast. ,,Die prijzen roepen mooie herinneringen op.”

,,Ja, ik ben er ook gewoon trots op. Net als dat ik trots ben dat het dit seizoen redelijk gaat”, grijnst hij. ,,Ik speel, dus ik ben blij. Dat is voor mij het allerbelangrijkste.”

Want zo blijven ook de fotoboeken dik. ,,Ik hoop nog veel te mogen spelen bij FC Eindhoven, en steeds belangrijker te worden.”

Zijn droom? Even waant hij zich weer die 12-jarige in zijn Feyenoord-trainingspak. ,,Voor Feyenoord spelen blijft altijd een droom. Stel hè, ik maak elk seizoen een stapje ...” Hij lacht: ,,Maar goed, als mijn fotoboeken de komende jaren maar dikker blijven dan drie bladzijden.”