Hoe het blauw-wit van EVV Eindhoven heerste in stad en land: ‘Het leek wel Broadway’

Gespannen loopt ze heen en weer, pendelend tussen haar huis en de supermarkt van haar schoonouders. Thuis ontfermt Nettie van Kemenade zich over haar zoon van tien maanden, Fred. En vanuit de supermarkt, slechts twee deuren verderop, belt ze om de zoveel minuten naar het bestuur van EVV- het huidige FC Eindhoven - voor een actuele tussenstand. Haar man, Frans van Kemenade, speelt die avond namelijk met EVV tegen het Utrechtse DOS. Niet zomaar een wedstrijd, maar een finale, met op het spel het landskampioenschap van 1954.

De eerste geluiden die vanuit de Aalsterweg de winkel bereiken, zijn positief. EVV komt op 1-0 door topspits Noud van Melis, die later ook voor de 2-0 zorgt. Vreugdedansjes blijven dan nog uit in de supermarkt en de 2-1 na rust is precies de reden waarom. ,,Ik dacht al dat het nog spannend zou worden", blikt de nu 97-jarige Nettie van Kemenade terug. ,,Pas vlak voor tijd, toen ik weer belde, zeiden ze: Nettie, het is gelukt."

Van Melis had kort voor het telefoongesprek de 3-1 tegen de touwen gewerkt. De landstitel is daarmee zo goed als een feit. Terwijl Nettie snel haar zoon naar haar schoonzus brengt en op de fiets stapt, breekt in het stadion een magische slotfase aan. De laatste speelminuten zijn, zo stelt deze krant een dag later, 'haast niet met woorden te beschrijven.' Het scheidsrechterfluitje wordt compleet overstemd door het clublied, luider gezongen dan ooit. Tegelijkertijd ziet de politie machteloos toe hoe bijna 25.000 toeschouwers alvast afdalen naar de zijlijn. Ook Nettie, zojuist over een stadionhek geklommen, staat op tijd gereed voor de veldbestorming die zou volgen. ,,Ik was als eerste bij Frans", klinkt het anno 2020 trots.

Haar man en de andere spelers deinen niet veel later op de schouders van een blauw-witte mensenmassa. Het levert een iconisch beeld op (foto boven), van wat nu wordt gezien als de grootste prestatie in de clubgeschiedenis. Direct na de wedstrijd vullen tienduizenden fans de Eindhovense straten. Zij maken er een spontaan volksfeest van, eentje waarop volgens deze krant 'koningen en prinsen jaloers kunnen zijn.' De omkranste voetballers van het eerste en tweede elftal - het tweede was ook kampioen geworden - toeren op open luxe wagens langs de bomvolle trottoirs, waarop tot in de late uurtjes gedanst wordt door jong en oud.

Verrast worden de kampioenen in de Rechtestraat, waarin vanaf de bovenverdiepingen ruim 200 kilo aan versnipperde telefoonboeken en archiefstukken neerdaalt op de stoet. ,,Het leek wel Broadway", herinnert Nettie zich glunderend. Op de receptie die een week later volgt, worden de voetballers overladen met cadeaus vanuit de middenstand. ,,Een wringer, een sprei, een zilveren asbak", somt Nettie op. ,,En van de verfhandel kregen we een tegoedbon waarmee ik later een kerststalletje heb gekocht. Het staat hier nog steeds."

De landstitel van 1954 lijkt een opmars naar meer glorie, maar helaas loopt het anders. EVV zweert in die tijd bij het amateurisme en anticipeert niet goed op de intrede van het betaald voetbal (ook in 1954). Al snel begint het succesteam af te brokkelen, met sterspelers die elders meer kunnen verdienen of in de clinch liggen met het clubbestuur en vertrekken.

Anno nu verwijst veel in het Jan Louwers Stadion naar de sterren van toen. De naam van het stadion, de namen van de tribunes, de foto's op de muren. Nettie kwam recent nog een kijkje nemen. Zij is een van de laatsten der Mohikanen. Eerder dit jaar overleed met Willy Schmidt de laatste speler van de kampioensploeg. Frans van Kemenade liet al veel te vroeg het leven, in 1984, door een hartaanval. Op zijn begrafenis droegen voormalig EVV-teamgenoten zijn kist. ,,Het was een hechte vriendenclub", weet Nettie. ,,Daarom waren ze denk ik zo goed."