Vertrekkend schooldirecteur Marianne Boschman (65) is jaloers op de volgende generatie leraren

Toen ze begin jaren zestig zelf als kind in de klas zat, op de lagere school in Bladel, dagdroomde Marianne Boschman-Maas volop. „Dan keek ik om me heen en fantaseerde ik: hoe zou ik dit verbouwen, zodat ik hier kan wonen?”

Nu is het 2020, bijna kerstvakantie en dan begint haar pensioen. Voor de foto poseert ze in de opvallend natuurlijk ingerichte tuin van Het Mooiste Blauw. Deze basisschool in Nuenen-West ging in september open, na een jaar of drie vertraging. 

Het was de laatste grote klus van Boschman, de oprichting van deze school. „Ik had het niet zo gepland. Maar dat het is gelukt én dat ik nog een half jaar heb mogen meekijken, daarvoor ben ik heel dankbaar.”

Niet dat ze zelf ooit heeft gemetseld of getimmerd, maar Boschman is wel degelijk een scholenbouwer te noemen. Kijk maar naar haar cv. In 2004 kwam ze naar Nuenen om de nutsscholen Den Bussel en De Wettenaar te fuseren tot De Mijlpaal. Om die later te laten verhuizen naar een nieuw gebouw, met de naam Het Mooiste Blauw.

In 1991 begon ze in Beek en Donk, waar ze nog altijd woont, om de eerste openbare school van het dorp op te richten: Het Klokhuis. „Dat was een moeilijke tijd. In een katholiek bolwerk, niet makkelijk, wel heel mooi. Ik heb er geleerd om tegen een stootje te kunnen.”

Tegen de stroom ingaan en de leidersrol op zich nemen zat er al vroeg in bij Boschman. In haar geboortedorp Bladel, ook al zo’n katholiek bolwerk in die tijd, miste ze het creatieve, alternatieve leven dat haar vrienden in Nijmegen, Utrecht en Amsterdam leidden. „Ik ben nooit op kamers gegaan, mijn opleiding zat in Eindhoven en dat was te dichtbij.”

Toch werkte ze vijf jaar in Bladel: eerst als kleuterjuf op de Mariahof, later als leidster op het Trippelveld. „Ja, ik werd al vrij snel hoofd. Als kind speelde ik al schooltje met mijn jongere zusje.” Lachend: „Ik was dan de juf. Deden we het andersom, dan was het snel klaar. Ik wil niet de baas spelen, maar vind het geweldig om anderen enthousiast te krijgen voor idealen.”

Even overwoog ze danseres of journalist te worden, maar bleef toch trouw aan het onderwijs. „Ik zag in 1979 een advertentie voor hoofd kleuterschool op Ameland. Ik dacht: ik kan in Eersel of Veldhoven werken, maar dat is hetzelfde als Bladel.”

Op Ameland werkte ze op kleuterschool het Schalkennestje. Toen die werd samengevoegd met de Kardinaal de Jongschool tot basisschool, wilde Boschman dolgraag directeur worden. „Maar ze wilden geen vrouw, daar in die katholieke enclave.”

Terug naar Brabant dus, met man en inmiddels twee kinderen. Na jaren katholiek onderwijs besloot ze de weg van het openbare onderwijs in te slaan. Ze werd een van de eerste vrouwelijke schooldirecteuren in de omgeving, toen zij in 1991 Het Klokhuis had opgericht in Beek en Donk. Die is inmiddels de grootste school van het dorp. 

„Ik vind openbaar onderwijs heel belangrijk, ook in een tijd dat de meeste religieuze scholen weinig meer met geloof doen. Want wij hebben letterlijk in onze opdracht staan, dat elk kind welkom is. Je moet vóórleven dat iedereen geaccepteerd wordt. Dat is niet altijd vanzelfsprekend hoor.”

Op de drempel van haar afscheid na 46 jaar onderwijs, zegt Boschman de volgende generatie leraren ‘te benijden’. „Er is zoveel moois te doen met kinderen, onderwijs is altijd in beweging. Neem de huidige pandemie. In deze tijd is het heel belangrijk om te praten over bijvoorbeeld sociale verhoudingen, verschillen tussen arm en rijk, afkomst en cultuur.”

Maar genoeg is genoeg, besloot Boschman toen Het Mooiste Blauw zo goed als zeker zou worden gebouwd. „Ik heb nog geen idee wat ik ga doen met mijn pensioen. Maar je bent er een keer aan toe. Zoals een kind er ooit aan toe is om naar school te gaan.”