Liefde voor het stoelenmatten volledig overgeslagen van moeder op zoon
BAKEL - Voor haar vader Wim Verhees was het hobby, dochter Coby maakte er haar werk van: stoelenmatten. Haar zoon Gerard zet die traditie samen met zijn moeder voort. ’Het zou jammer zijn als dit zou stoppen’.
Delen per e-mail
Ik ben er altijd dol op geweest, stoelen hebben een verhaal.
Nee, een cursus stoelenmatten bestaat niet. ,,Je hebt wel workshops waarin je ermee kunt kennismaken, maar echt leren doe je het pas als je het van jongs af aan meekrijgt”, is de stellige overtuiging van Coby Beckers-Verhees (69) uit Bakel. ,,Ik ben gek van stoelen.” ,,Dat klinkt misschien raar, maar ,,toch is het zo”, vertelt ze, aan de keukentafel in de fraaie rietgedekte woonboerderij even buiten de Bakelse dorpskern. ,,Ik ben er altijd dol op geweest, stoelen hebben een verhaal.” Die voorliefde voor oude meubels kreeg de geboren Mierlose met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten. Vader Wim was colorist bij een textieldrukkerij in Geldrop, en deed het stoelenmatten er als hobby bij. ,,Hij leerde het zelf pas op latere leeftijd van een kennis, een bijna blinde man.” Omdat Coby haar vader vaak met stoelen bezig zag,raakte ze ook besmet met het virus. ,,Het is heel eervol werk. Je begint met een bos biezen en aan het einde van de rit heb je een prachtige zitting. Dat geeft heel veel voldoening.” De moeilijkheid van het matten zit ’m in het draaien van de biezen, de waterplant die nog steeds de basis voor de stoelzittingen vormt. Dat draaien moet met vaste en gelijkmatige hand gebeuren, zodat er een dichte, egale structuur ontstaat. ,,Je moet niet te licht draaien, maar ook niet te zwaar, dat komt heel nauw.”
