Als grijsaard op het schoolplein tussen de tienermoeders die bij mijn zoon in klas zaten

Ik dacht dus altijd dat het afgrijselijk was om 50 te worden en het daarna ook nog eens écht te zijn. Dat dacht ik overigens ook van 40: grijze haren voor de mazzelaars, inhammen voor de sukkelaars. En bij 30: einde van de jeugd, nooit meer stappen en op de bar dansen, want er moeten kinderen worden gebaard en 40 uren worden geploeterd achter een lullig bureau. 20 was niet erg, dat was alleen maar stoer, als je 20 bent ben je groot. Dat is alleen weer zo lang geleden dat ik er vooral zwart-wit herinneringen aan heb, op smalfilm, want nu ben ik 50. 

50 is het begin van het einde, het laatste sprintje richting de door jezelf geboetseerde urn of zelfgehaakte lijkwade, voorzien van kleurrijke kinderbroddellapjes. Een diavoorstelling die laat zien dat je steeds dikker werd sinds je achttiende. Een tranentrekkende toespraak die je zelf nog schreef. Soms vergeet ik dat ik al zo vreselijk oud ben, maar gelukkig heb ik kinderen die me er liefdevol aan herinneren. Okay, boomer. 

Maar ook zonder woorden realiseer ik het me vaak genoeg, want ik heb nog een kleuter rondlopen hier. Die haal ik vaak van school en dan sta ik daar als grijsaard tussen de frisse tienermoeders. Moeders die nog in de klas hebben gezeten bij mijn oudste zoon. De kleuter houdt ook erg van spelen met zijn vader. Hij vindt het bijvoorbeeld leuk om Monopoly te spelen met me. Hij noemt dat monie de pony en we doen maar niet aan straten, huisjes en hotelletjes. Aanvankelijk ging hij ook nooit naar De Gevangenis want dat was natuurlijk niet eerlijk, maar stapje voor stapje heb ik er in gekregen dat De Gevangenis bij het spel hoort.

Verliezen hoort er niet bij, dat is nog een dingetje, “Jij mag nooit winnen, Papa,” maar ook dat komt goed. Nu heeft hij echter een leuke twist bedacht: hij gaat op mijn nek zitten en smijt dan de dobbelsteen achter de bank en dan gaan we die halen. Ik moet dan bukken zodat hij hem kan pakken, dus mijn rug is al op drie plaatsen gebroken en door het voorover vallen met het lieve varken in mijn nek heb ik al in diverse hersenhelften bloedingen en scheuren opgelopen. Dat was wel even andere koek toen de oudste zo klein was, een eeuw of drie geleden. Toen sprong ik al rolschaatsend met het kind onder mijn arm over slootjes terwijl ik mijn moeder belde en ondertussen ook nog een e-mail beantwoordde en al kinderliedjes zingend boodschappen deed bij de Jumbo. 

Wat niemand je vertelt is dat er ook voordelen zijn verbonden aan Abraham worden. Als je 50 bent hoef je namelijk geen carrière meer te maken, want daarmee ben je natuurlijk veel te laat mee, niemand zit wat dat betreft nog op je te wachten. De meeste van je kinderen zijn oud genoeg om zichzelf te redden en nog maar 35 jaar en je mag -met een beetje mazzel- al met pensioen. Het valt dus reuze mee, zo kan ik je verzekeren. Dus mocht je erover denken om 50 te worden binnenkort: laat het los en laat je gaan, ik zeg uit volle van grijs krulletjeshaar voorziene borst: gewoon doen. Het zal je zeker bevallen, je hoeft het echt niet uit te stellen naar volgend jaar. 

Ga er echter niet proberen bij te lopen als iemand van 20, want dan val je wel heel erg door de mand als ouwe berggeit. Dus geen strakke pantalon waar je pens overheen puilt of van die dure kleurrijke Hugo de Jonge-schoenen waardoor mensen met gierende uithalen in een lachstuip schieten en in hun broek plassen wanneer je voorbij paradeert. Blijf wel bij en besef dat als iemand ‘boomer’ roept, dat het dan over jou gaat. Realiseer je dat je niet alle nieuwe moppen zult begrijpen. Mijn elfjarige elfje had bijvoorbeeld nog een leuke waar het helemaal mis ging: “Papa, kun jij hoger springen dan de Eiffeltoren?” Nou nee, zo hoog kom ik niet, vroeger misschien maar ik ben nu 50 hè. “Haha, de Eiffeltoren kán helemaal niet springen!”