Arbaya (37) beviel op Moluks eiland: ‘Ik kreeg een theedoek in mijn mond tijdens het hechten’

Dat geen enkele bevalling hetzelfde is, bewijst deze moeder van drie kinderen. De eerste keer kreeg ze vanwege een stuitligging een keizersnede, daarna volgde een ziekenhuisbevalling en de derde keer beviel ze in het geboortedorp van haar Molukse man Esmon. Ze woont nu met hem samen in Appingedam en is zwanger van haar vierde kindje. Hoewel haar derde bevalling anders liep ze ooit had kunnen bedenken, kijkt ze er met een gelukzalig gevoel op terug.

Ze leert haar man zeven jaar geleden kennen op vakantie: ,,Ik ben zelf half-Moluks en bezocht het geboortedorp van mijn opa. Toen ik Esmon ontmoette, hadden we meteen een klik. Een jaar later kregen we een relatie. Beide hadden we twee kinderen uit een eerder huwelijk en ik raakte in verwachting van een kindje van ons samen. ,,Toen ik vijf maanden zwanger was, ging ik met een van mijn twee dochters voor twee maanden naar Indonesië. We zouden een visum regelen voor mijn man, zodat hij voor de geboorte van de baby mee kon naar Nederland.”

Ze genieten van het samenzijn, maar na zes weken gaat het mis. Pattipeiluhu krijgt vroegtijdig weeën en heeft bloedverlies. In het ziekenhuis in Jakarta krijgt ze weeënremmers, die gelukkig werken. Ze krijgt pillen mee voor als de weeën weer beginnen. ,,Ik wilde het liefst naar huis, maar zeventien uur vliegen was te risicovol; ze gaven me geen fit to fly. Omdat je in Indonesië geen kraamzorg hebt en na je bevalling afhankelijk bent van familie, besloten we naar het dorp van mijn schoonfamilie te gaan, op het eiland Saparua. Een van mijn dochters was in Nederland bij mijn ex, dat was moeilijk. Toch bleef ik rustig en accepteerde ik de situatie zoals hij was.”

De baby blijft netjes negen maanden zitten en met een dikke buik stapt ze in Tuhaha in het huwelijksbootje om te trouwen voor de Indonesische wet. ,,Twee dagen na ons trouwen, toen ik 39 weken zwanger was, begon de bevalling. We zaten op een boot, ik denk dat de weeën begonnen door de golven op zee.” Terug op het eiland Saparua gaat ze direct door naar het ziekenhuis: ,,De weeën kwamen elke tien minuten en ik wilde weten of alles goedging. Dat konden de artsen me niet vertellen, want de twee echoapparaten waren stuk. De wc was een gat in de grond. Radeloos dacht ik: hoe moet ik hier ooit gaan bevallen?”

De volgende dag zijn haar weeën zo goed als verdwenen: ,,Ik werd naar huis gestuurd en moest twee weken later terugkomen.” In een aftands busje rijdt ze over de hobbelige weg naar huis: ,,Het ouderlijk huis van mijn man is primitief: er is geen stromend water of elektriciteit, de keukenvloer is zand en er wordt gekookt op vuur. Het leek me geen veilige plek om te bevallen, maar bij thuiskomst kreeg ik heftige rugweeën en braken mijn vliezen. Ik ben op bed gaan liggen; teruggaan naar het ziekenhuis was geen optie. Mijn schoonmoeder belde haar vriendin die verloskundige is en ik gaf me volledig over aan een thuisbevalling.”

Pattipeiluhu ligt in de bloedhitte weeën weg te puffen op een bed met een stromatrasje. Ze stuurt haar dochter met een dvd-speler naar een andere kamer, maar hoort later dat ze haar moeder door de dunne muren heen heeft horen schreeuwen. De rugweeën zijn pijnlijk en ze is blij als de verloskundige arriveert: ,,Mama Nel heeft me geweldig begeleid: ik kwam in een flow waarin ik de weeën goed kon opvangen.” Na zes uur bevalt ze van haar zoon Terason: ,,Zijn geboorte was fantastisch. Mama Nel ving hem op en gaf hem aan mijn schoonmoeder. Zij gaf hem een pets op zijn kont en toen begon hij te huilen!”

Na de bevalling krijgt ze een theedoek om in haar mond te stoppen: Mama Nel vertelt dat ze gehecht moet worden: ,,Dit was het pijnlijkste deel van de hele bevalling. Aan verdoven doen ze niet, dus ik heb heel hard op die theedoek gebeten.” Pattipeiluhu is blij dat haar zoon gezond ter wereld is gekomen en geeft zich over aan de buitenlandse gebruiken: ,,Als ze een baby badderen, hangen ze hem op zijn kop boven het water en het naveltje van de baby houden ze nat, in plaats van dat ze hem laten indrogen. Mijn schoonmoeder zorgde goed voor me: ’s ochtends kreeg ik rijst met groenten en ei en ’s middags verse vis. Het hele dorp liep uit om onze zoon te bewonderen; heel bijzonder.”

Volgens de Nederlandse regels moet ze deze keer in het ziekenhuis bevallen, omdat ze een keizersnede heeft gehad. Verder legt ze niets vast: ,,Een bevalplan? Onzin. Ik heb in Indonesië geleerd dat je weinig te zeggen hebt over hoe je bevalling verloopt, dus ook dit keer geef ik me over. Vijf jaar geleden vlogen we met een zes weken oude baby naar Nederland, deze herfst hoop ik met een kersverse baby terug te vliegen naar mijn lieve schoonfamilie in Tuhaha.”