,,Mao was vijf en Niloh net twee toen mijn ex en ik drie jaar geleden uit elkaar gingen. In het begin was het absoluut niet gemakkelijk om alleenstaande moeder te zijn: ik moest een geschikt huis vinden voor ons drieën, van mijn hoofdberoep een bijbaantje maken en het was lastig om voor de helft verantwoordelijk te kunnen zijn voor mijn zonen. Soms schrok ik ’s nachts wakker omdat ik dacht dat ik hen hoorde, om dan een paar tellen later te beseffen dat ze er niet waren. Heel vreemd. Om me niet alleen te voelen wanneer ze bij hun vader zijn, nam ik een kat, onze Ezra. ‘Nu zijn we terug met vier’, zei ik tegen de jongens.”

,,Toen andere alleenstaande mama’s me in het begin zeiden dat er ook voordelen zijn aan co-ouderschap en ik nog zou genieten van de extra me-time, dacht ik: ‘WTF?!’. En toch hadden ze gelijk: ik heb mijn draai gevonden. Ook mijn schuldgevoel is langzaamaan weggeëbd. Het was niet het scenario dat ik in mijn hoofd had, maar de impact van de scheiding is minder groot dan ik vreesde. Dat mijn ex en ik nog goed bevriend zijn en op dezelfde golflengte zitten wat opvoeden betreft, heeft daar zeker veel mee te maken.”