De zoon (22) van Vera overleefde een auto-ongeluk: ‘De angst in zijn stem blijft me achtervolgen’
Goed OpgevoedDoe ik het wel goed? De twijfel slaat soms toe als het aankomt op opvoeden. We leggen wekelijks een probleem, vraag of dilemma van ouders voor aan een deskundige. Deze keer: De zoon (22) van Vera (52) maakte een auto-ongeluk mee en zijn moeder worstelt nog steeds met de gevolgen.
Noémi Prent
,,Vorige week belde mijn zoon ’s nachts zwaar in paniek op: ‘Mama, help! Mijn auto staat in de fik.’ Samen met een vriend zag hij rook uit zijn auto komen dus ze besloten hem langs de kant te zetten. Niet veel later vloog de auto in de fik, ze waren met de schrik vrijgekomen”, omschrijft ze. ,,Mijn zoon stond ergens op de snelweg, hier ver vandaan. Dus ik kon zo een, twee, drie niet bij hem zijn. Gelukkig was hij op tijd uit de brandende auto, maar het had heel verkeerd kunnen aflopen. Die paniek die ik tijdens dat telefoontje in zijn stem hoorde, daar ben ik nog steeds overstuur van. Ik vraag me af of ik overdrijf of dat het een logische reactie is.”
Op de terugweg van een middag winkelen wordt de auto van Kathleen geraakt door een uitwijkende vrachtwagen. Zij overleeft het, maar haar baby van elf maanden overlijdt ter plekke. Lees het verhaal van Kathleen op Kek Mama.
Hoewel Vera opgelucht is dat haar zoon het ongeluk heeft overleefd, worstelt ze met de stress die ze voelt. ,,Tijdens en vlak na het telefoontje ervoer ik vooral veel adrenaline. Mijn huidige partner is ’s nachts naar hem toe gereden, hoewel hij wegens een hartinfarct ’s avonds niet mag rijden. Maar op zo’n moment handel je simpelweg. We wilden er gewoon voor hem zijn”, gaat ze verder. ,,Nu heeft mijn adrenaline plaatsgemaakt voor angst. Ik ben nog steeds erg emotioneel.” Vera wil het graag een plekje geven, maar weet nog niet helemaal hoe. ,,Daarom probeer ik voor mezelf te benadrukken: hij is gezond. Ik ben ervan overtuigd dat hij een engel op zijn schouders heeft gehad. En hij heeft ook heel adequaat gehandeld, dat stelt mij als moeder ook een beetje gerust.”
Vera zocht steun bij andere ouders op Facebook. ,,De meeste ouders vonden mijn reactie gelukkig heel logisch. Maar er was ook iemand die zei: ‘Wees blij dat hij nog leeft.’ En weer iemand anders vond het een ‘overdreven reactie’ van mij.” Vera kan er met haar partner goed over praten thuis. ,,De afgelopen dagen hebben we er veel over gesproken en dat helpt wel een beetje. Zo voel ik me iedere dag een beetje beter.” Met haar zoon gaat het naar omstandigheden goed. ,,Ik merk wel dat hij een kort lontje heeft, snel boos is en bezig wil blijven. Maar het lijkt wel of ik het er moeilijker mee heb dan hij. Het allerergste vond ik het besef dat je kind iets kan overkomen, en dat je er dan niet altijd bij bent. Ik wil graag van dit angstige gevoel af.”
Zorg er verder voor dat je jouw gevoelens omtrent de traumatische gebeurtenis blijft bespreken met je omgeving. Of nog beter: ga op zoek naar lotgenoten
Annalotte Ossen, orthopedagoog
Scheid gevoelens
Het is belangrijk om de gevoelens van jezelf en van je kind los van elkaar te blijven zien, benadrukt orthopedagoog Annalotte Ossen. ,,Als jij als ouder last hebt van wat je kind is overkomen, staat dat eigenlijk los van wat je kind erbij voelt. Dan is het dus zaak om te kijken: wat heb ik als ouder nodig om hiermee om te kunnen gaan? En dat heeft eigenlijk niets te maken met de hulp die je zoon mogelijk nodig heeft.”
Als je als ouder veel last blijft houden van iets traumatisch wat je kind is overkomen, dan adviseert Ossen om vooral een afspraak te maken met de huisarts. ,,Dat is de eerste stap die je kunt nemen om jouw gevoel aan te pakken. Blijkt het diep te zitten, dan kan bijvoorbeeld traumaverwerking, in de vorm van emdr-therapie, een passende oplossing zijn. Ossen vervolgt: ,,Zorg er verder voor dat je jouw gevoelens omtrent de traumatische gebeurtenis blijft bespreken met je omgeving. Of nog beter: ga op zoek naar lotgenoten. Die zullen begrijpen wat jij hebt doorgemaakt. Bijvoorbeeld ouders van kinderen die ook iets ernstigs hebben meegemaakt.”
Angst niet projecteren
Het kan voorkomen dat ouders meer last hebben van hetgeen hun kind is overkomen dan het kind zelf. ,,Zorg dat je die angst niet op je kind projecteert. Tegelijkertijd moet je wel eerlijk blijven over je gevoelens. Zoek daarin een balans”, tipt de orthopedagoog. ,,Als je te veel emoties toont, dan belast je je kind en steek je het kind mogelijk aan met jouw angst. Maar een kind mag best zien dat jij er moeite mee hebt. Zorg dan ook dat je dat uitlegt aan je kind door bijvoorbeeld te zeggen: ‘Ik was bang dat jou iets zo overkomen’. Door jouw ervaring te beschrijven, zal jouw kind zich minder snel verantwoordelijk voelen voor jouw angst of stress. Want dat wil je te allen tijde voorkomen.”
Bekijk onze meest bekeken nieuwsvideo’s in onderstaande playlist:
