Doete is verloskundige en heeft een ‘droombevalling’: ‘Ik voelde dat ik al op 9 centimeter zat’

Na haar opleiding werkt Doete Reitsma uit Groningen acht jaar als klinisch verloskundige in het ziekenhuis. Ze begeleidt honderden bevallingen en weet zeker dat ze, als ze zwanger wordt, in het ziekenhuis gaat bevallen: ,,Ik wist hoeveel vrouwen die thuis beginnen uiteindelijk in het ziekenhuis terechtkomen, dus thuis bevallen was niets voor mij, dacht ik.”

Haar wens verandert op het moment dat ze in verwachting raakt van dochter Lotte (1): ,,Toen ik eenmaal zwanger was, wist ik honderd procent zeker dat ik thuis wilde bevallen. Ik voelde me heerlijk en had alle vertrouwen dat het thuis goed zou komen. Mijn partner Hein had in eerste instantie een voorkeur voor het ziekenhuis, maar is mij hierin gevolgd.”

Voor haar werk verdiept Reitsma zich nog meer in de fysiologie van bevallen. Ze ontwikkelt een geboortecursus voor aanstaande ouders, die haar eigen vriend ook volgt. ,,Ik zag in de praktijk dat bevallingen van professionals moeizamer kunnen verlopen en dat wilde ik voorkomen. Ik wist dat ik vertrouwen moest hebben in mijn lichaam, maar ook dat ik het deel van mijn bevalling waar ik geen invloed op heb moest proberen los te laten, zonder de regie te verliezen.”

Ze vertelt de zwangere vrouwen die ze begeleidt dat ze hen geen gouden bevalling kan beloven: ,,Realistische verwachtingen van een geboorte hebben is belangrijk. Voor veel vrouwen is het de realiteit dat ze tijdens de bevalling halverwege naar een ziekenhuis gaan. Hoe dat voor mij zou zijn wist ik niet, maar ik droomde ervan om thuis in bad te bevallen, dus daar ging ik voor.”

Het bevalbad staat opgeblazen klaar in de garage en als Reitsma de grens van veertig weken zwangerschap overgaat, doet ze er alles aan om de bevalling op te wekken: ,,Dit was mijn kans om alle ‘bakerpraatjes’ in de praktijk toe te passen. Ik boekte bij 41 weken zwangerschap een voetreflexmassage en we hadden die avond seks. Die nacht werd ik wakker met een harde buik en wist ik honderd procent zeker dat de bevalling ging beginnen.”

Ze geniet in de stilte van de vroege ochtend van het geheim dat haar baby eraan komt: ,,Ik zat volledig in mijn eigen wereld en was in contact met het meisje in mijn buik. Ik voelde: dit gaan wij samen doen.” Hein belt vervolgens de verloskundige. Bij de eerste controle weet Reitsma dat het goed gaat: ,,Ik had al drie tot vier centimeter ontsluiting en de baarmoedermond was dun, dus verstreken. Ook zat het hoofdje laag; goed nieuws.”

Reitsma is blij als de kraamverzorgster arriveert: ,,Ik vond het voor mijn vriend fijn dat zij er was. Zelf wist ik ongeveer wat er ging gebeuren, maar voor hem was het de eerste keer en dat kan overweldigend zijn.” De weeën zijn pijnlijk en ze is dankbaar voor haar geboortetens, een apparaat dat door middel van elektroden pijn verlicht en helpt extra endorfine aan te maken: ,,Het zwakte de pijn af en gaf me afleiding.”

Het bevalbad wordt uit de garage gehaald en gevuld met warm water: ,,Ik vergat toen ik in bad stapte het tensapparaat uit te zetten, waardoor Hein een lichte stroomstoot kreeg. Gelukkig konden we daar om lachen. Als ze in bad zit, voelt ze haar lichaam ontspannen: ,,Ik heb tijdens mijn werk zoveel vrouwen in bad gezet en zien veranderen, nu overkwam het mijzelf. Ik vond het ook heerlijk om veel geluid te maken; bevrijdend.”

Haar verloskundige gaat in overleg visites rijden en Reitsma vindt dat prima: ,,Ik zat in mijn eigen bubbel, maar was ook alert. Ik voelde veel vertrouwen en ze zou rond het middaguur weer terug zijn. Toch gaat het dan ineens snel: ,,Toen ik voelde dat ik aan het meeduwen was, heb ik bij mezelf gevoeld en had ik negen centimeter ontsluiting. De persdrang werd zo sterk, dat ik op handen en knieën ben gaan zitten en meegegaan ben in het gevoel.”

Tijdens de persweeën staat haar verloskundige nog vast in het verkeer, maar ze is net op tijd terug: ,,Het persen vond ik zwaar. Gelukkig had ik lange pauzes tussen de persweeën door. Ik dacht dat ik op de baarkruk wilde, maar ben in bad gebleven. En dan is het zover: ,,Ineens voelde ik het, het branderige gevoel van onder: the ring of fire, waar vele vrouwen zich druk over maken. Het hoofdje van mijn dochter werd geboren en ineens was ze er.”

Op het moment dat Lotte wordt geboren is Reitsma geen verloskundige meer, maar moeder: ,,Ik was zo overweldigd, dat ik vergat om haar op te vangen. Ik wilde mijn kind zelf pakken, maar dacht er niet eens aan. Als ze haar baby in haar armen krijgt, is ze in extase: ,,Hein zat achter mij en was helemaal stil. We vonden haar het mooiste wat we ooit gezien hadden en ik voelde me zo krachtig: mij kon niks meer gebeuren.”

Na de komst van Lotte moet ze op de tafel gaan liggen voor de geboorte van de placenta: ,,Het mooie aan bevallen vind ik dat hoe het gaat, ook is hoe het hoort. We vonden het allebei niet gek dat ik daar lag; het was op dat moment wat er moest gebeuren.” Ze kijkt met een goed gevoel terug op haar droombevalling: ,,Dat het precies zo is gelopen als ik had gehoopt, daar ben ik dankbaar voor. En dat ik het wonder heb mogen meemaken waar je als verloskundige gepassioneerd over bent, is een groot cadeau.”