Peter en Saskia delen ontroerende foto’s van stilgeboren dochter: ‘14 weken en zo volmaakt’

Opgetogen vertrekken Peter en Saskia in januari naar het ziekenhuis voor een extra echo. Niet veel eerder hebben ze, tijdens de twaalf weken echo, te horen gekregen dat het er allemaal goed uitziet. De twee kunnen dus niet wachten om hun dochter weer te bewonderen.

Maar dan slaat het lot toe. In de nekplooi van het meisje blijkt enorm veel vocht te zitten, en haar darmen groeien buiten haar buik. Als ze het overleeft – die kans is maar 5 procent – heeft ze hoogstwaarschijnlijk ernstige afwijkingen. Met een loodzwaar hart besluit het stel samen met de arts de zwangerschap af te breken. “Dat kan je niet bevatten”, vertelt Peter. “Op het zwart-witte schermpje leek ze zo gezond. Het feit dat je dan als ouder die keuze moet maken, is onmenselijk. In dertien dagen ga je van een roze, naar een hele donkere wolk.”

Vanwege de kinderwens van het stel raadt de arts Saskia aan om natuurlijk te bevallen. Op die manier voorkomen ze zoveel mogelijk lichamelijke schade. Daar ziet de moeder in eerste instantie als een berg tegenop. “Je kindje verliezen is al onbeschrijfelijk zwaar, maar om er dan ook van te bevallen, is extra confronterend. Ik was bang dat ik het emotioneel niet zou trekken.”

Maar met het advies van de arts in hun achterhoofd, en hun kinderwens sterker dan ooit, besluit Saskia er toch voor te gaan. Een keuze waar ze achteraf geen spijt van krijgt. “Het heeft in zekere zin ook bijdragen aan de heling. Het geeft je de mogelijkheid om je kindje te zien, om er afscheid van te nemen.” Precies zoals ook Peter het heeft ervaren. “In dat opzicht hadden we het niet willen missen.”

Op 02-02-2022, komt hun dochter Julia – vernoemd naar haar oma die tot dat moment alleen nog maar zoons en kleinzoons heeft – stilgeboren ter wereld. “Een heel team van verloskundigen heeft ons er in drie shifts doorheen gesleept”, vertelt Peter, die met lof spreekt over het personeel van het Maasstad Ziekenhuis. “Allemaal deden ze zó hun best om ons te steunen. Dat we er nu zo makkelijk over kunnen praten, hebben wij aan deze mensen te danken.” Om 23.00 uur ‘s avonds kunnen Saskia en Peter hun dochter voor het eerst bewonderen. “Ik durfde niet te kijken, dus Peter ging eerst”, vertelt Saskia. “Maar nadat hij zei dat het heel bijzonder was, heb ik ook gekeken. En hij had gelijk.”

“Willen jullie foto’s van jullie kindje?” Vlak voor de bevalling krijgt het stel onverwacht die vraag. “Er is een stichting die foto’s van haar kan maken, vertelt een verloskundige. Daar hadden wij nog nooit van gehoord, maar we dachten meteen: dat moeten we doen. Ook al gaan we ze nooit bekijken, dan hebben we ze wel.” Zodoende zet een fotograaf het piepkleine meisje een dag na de bevalling op de foto. “Ze zei: ik ga jullie iets geven wat je met het blote oog niet kan zien. Pas toen we het resultaat zagen, wisten we wat ze bedoelde. Het ontroerde ons zo erg. Deze fotograaf had ons een herinnering aan onze dochter gegeven.”

Net als alle trotse ouders delen Saskia en Peter de foto’s van het meisje met familie en vrienden. “Sommige mensen denken eerst dat ze het eng vinden, of niet willen zien. Maar van iedereen kregen we uiteindelijk te horen dat er eigenlijk helemaal niks engs aan is. Julia zat pas veertien weken in Saskia’s buik, maar was al zo volmaakt. Van tien tenen tot een neus: een wonder.”

Hieronder verschijnen de foto’s van de stilgeboren Julia. Deze foto’s zou je als schokkend kunnen ervaren. Het artikel gaat verder onder de foto's.

Al snel besluit Peter de foto’s ook te plaatsen op LinkedIn. Omdat hij ze met zijn collega’s wil delen, maar bovenal om de vrijwilligers van Stichting Still in het zonnetje te zetten. “Ik heb zoveel bewondering voor deze mensen. Zij geven ouders die kapot zijn van verdriet dit enorme cadeau.” En dat dus op vrijwillige basis. “Na afloop vroegen wij hoe zij als stichting konden bestaan, en of we hen ergens konden steunen. Toen besefte ik ook dat zij eigenlijk altijd pas achteraf donaties ontvangen. Daar wilde ik verandering in brengen.”

De Rotterdammer kan inmiddels wel stellen dat dat gelukt is. “De post heeft drie miljoen mensen bereikt en de grens van dertigduizend likes is al overschreden. Dat is bizar.” In de reacties delen ouders die iets soortgelijks hebben meegemaakt massaal hun verhaal. “Het maakt zo ontzettend veel los. Dat heeft Julia allemaal teweeggebracht. Zij is gegaan, maar heeft iets heel moois teruggegeven.”

Toch wil Peter benadrukken dat hij de foto’s niet heeft gedeeld om hun verhaal aan de grote klok te hangen. “Mijn post gaat niet over ons, maar over de vrijwilligers en hun werk.” Een groter compliment kan de stichting bijna niet krijgen. “Dat is echt fantastisch om te horen”, reageert Melanie Plaggenmarsch namens de stichting. “Wij zijn ons ervan bewust dat dit de foto’s zijn waar de ouders het de rest van hun leven mee moeten doen. Dat wij hen die mogen geven, is voor ons een heel grote eer.”

Dit artikel kwam tot stand in samenwerking met The Best Social Media.