Zonder vrouw die wél kaarsjes aansteekt, waren het karige dagen met mij aan het roer

De feestdagen zitten er weer op en ik hoop dat jullie hebben genoten. Weer samen gesmikkeld met de schoonfamilie die je eigenlijk helemaal nooit wilt zien, maar ja, je moet wat om je huwelijk te redden en het is gelukkig maar eens per jaar? En dan op de terugweg de ontlading: ,,Ik vind je moeder denk ik toch echt leuker in een aardewerken pot op de schoorsteenmantel.”

Of was het gewoon liefdevol en warm en kijk je reikhalzend uit naar komende kerst? Dat is natuurlijk het mooiste.

Hier verliepen de feestdagen ook anders dan normaal. Mijn vrouw was een weekje naar onze dochter in Verweggistan - ja met het vliegtuig, heel slecht voor het milieu, maar als ik haar had laten zwemmen hadden ze haar bij Brugge moeten opdreggen en dat is óók slecht voor het milieu - dus dat betekende dat het grootste deel van onze feestdagen op mijn schouders kwam.

Ik voel jullie verwarring: onze feestdagen duren acht dagen, niet twee. Wij vieren Chanoeka. Dat mag je heel kort door de bocht van mij best een soort Joodse kerst noemen. We vieren niet de geboorte van een Heiland, maar de terugkeer uit een ballingschap lang geleden, waarbij door een wonder een grote kandelaar (een menora) acht dagen brandde terwijl er maar voldoende olie was voor één dag. Tada: genoeg redenen om het feestje dan ook maar, hupsakee, acht dagen te laten duren.

En dat is dan toch anders zonder vrouwspersoon die er wél aan denkt elke avond kaarsjes aan te steken, spelletjes te doen met de kinderen, cadeautjes te regelen en lekkere dingen te bakken. Het waren karige dagen met alleen mij aan het roer. Gelukkig kwam ze op de vijfde dag terug en gelijk werd er in de avond gezongen en gespeeld. Ook waren er uiteraard cadeautjes die ze had meegebracht van haar trip. Alles kwam goed.

Ook de kleuter was erg blij dat ze er weer was. Hij houdt veel van me hoor, en we hadden een goede week samen, maar hij had zijn moesje toch erg gemist. Elke ochtend stuurde ze een filmpje en vertelde ze wat ze die dag ging doen, waar ze was en wat er allemaal te zien was. Dan wilde hij heel nukkig dat hele filmpje niet zien, maar na een uurtje dan toch, en dan ging hij gewoon lekker terugpraten. Ik mocht ook een keer een filmpje van hem maken en dat naar zijn moeder sturen, maar van harte ging het niet. Het valt ook niet mee om een grote zus in het buitenland te hebben.

Nu hebben we alleen nog oud en nieuw in het verschiet. Voor mij zijn deze dagen elk jaar weer dagen om te contempleren. Al dan niet met een biertje op word ik dan melancholisch en kijk ik terug naar het jaar dat achter me ligt. Wat ging er goed, wat had ik anders moeten doen? Dit jaar heb ik daar helemaal geen last van.

Het was een jaar van niks en ik ben blij dat het voorbij is. Kan nou ook niet zeggen dat ik reikhalzend uitkijk naar 2023; ik vrees dat dat ook geen heel gezellig jaar gaat worden, op de wereldschaal. Ben kennelijk meer bezig geweest met de naweeën van corona, de oorlog in Oekraïne, de inflatie die ons allemaal aan de bedelstaf brengt. We moeten er met elkaar maar weer wat van zien te maken! Laten we maar afspreken dat we dat gaan doen dan. Ik wens jullie allemaal Heil, Zegen en Voorspoed!

Volg al het nieuws over Gezin ook via Twitter en Facebook.