Het is de hoogste tijd dat we weer eens in actie komen, Duncan en ik. Mijn vriend ligt in bed. Ik wurm mijn hoogzwangere lijf - ik ben over twee weken uitgerekend - in een kanten nachtjapon. Supersize borsten puilen eruit. Je zou denken dat ik rond het einde van mijn zwangerschap gewend ben aan dit ‘nieuwe’ lijf, maar niets is minder waar. Ik kijk in de spiegel. Oké, alles staat beter dan mijn favoriete huispak, maar om nou te zeggen dat ik blij word van mijn opgeblazen spiegelbeeld in kant: nee. Maar goed, het is roeien met de riemen die ik heb.