‘Voor een generatie die denkt goed voor zichzelf te zorgen, zijn we extreem streng’

Zo lang ik me kan herinneren heb ik last gehad van angsten. Alleen slapen, alleen douchen, alleen thuis zijn: ik kreeg al een paniekaanval bij de gedachte. Als 24-jarige vrouw belde ik zelfs mijn vriend op als ik overdag naar de wc moest. Maar therapie? Dat was niets voor mij. Mijn problemen waren daar toch niet ernstig genoeg voor? Zoals een echte millennial betaamt, fixte ik het zelf wel.

Maar toen lockdowns en pandemiestress mijn mentale problemen - en die van mijn leeftijdsgenoten - verergerden, besloot ik dat het genoeg was. Ik moest nu hulp inschakelen om te voorkomen dat mijn klachten zich nog dieper wortelden. Ik ging in therapie. En dat niet alleen: ik nam alles op en maakte er een podcast van om de drempel naar therapie voor mijn generatie te verlagen.

Dat zetje in de rug kunnen wij millennials goed gebruiken. Hulp vragen is ons nooit aangeleerd. Van kinds af aan leren we juist alles zelf te doen. Lopen, fietsen, praten: iedere mijlpaal wordt gevierd. Yes, je kunt het alleen! Als peuter gillen we al ‘zelluf doen’ en vanbinnen doen we dat nog steeds.

Het verbaast me dan ook niets dat mijn generatie de kroon spant in het voor onszelf zorgen. We geven er dubbel zo veel geld aan uit als onze ouders. Een warm bad, een goed boek, even helemaal niets. 

Maar voor een generatie die zo goed voor zichzelf zorgt en alles graag zelf doet, houden we er vreemde gewoontes op na. Zo zijn we extreem streng voor onszelf en gunnen we onszelf geen hulp van buitenaf. Hoe goed zorgen we dan echt voor onszelf?

Ook ik ben daar schuldig aan, blijkt tijdens de tweede therapiesessie, die nu te beluisteren is. Als mijn psycholoog Dorianne Hoek me vraagt wat ik tegen mezelf kan zeggen om mezelf gerust te stellen als ik bang ben, is mijn antwoord: ,,Dat ik mijn angst beter los kan laten. Ik heb er toch niets aan.” ,,Dus je zegt eigenlijk tegen jezelf dat je je niet moet aanstellen?”, kaatst mijn psycholoog terug.

Ze heeft gelijk. Jarenlang dacht ik dat ik mijn portie zelfzorg wel te geven had, maar dat deed ik vooral in de basale bad-boek-vorm. Dat bange kind in mij kreeg altijd precies wat ze níét nodig had: strenge woorden en geen hulp.

In de tweede sessie gaan we daarom op zoek naar mijn lieve, zorgzame kant door middel van een visualisatie. Hierbij visualiseer je een nare herinnering van vroeger en plaats je jezelf als volwassene in die situatie met als doel jezelf iets te geven wat je als kind hebt gemist. Ineens sta ik oog in oog met mijn ‘bange kind’. Wat heeft zij nodig? Gek genoeg blijkt dat helemaal niet veel te zijn. Een helpende hand en wat lieve woorden, dat is alles. 

Ik denk dat we die lieve kant allemaal wel wat meer kunnen gebruiken. Maar hoe vind je die tussen alle strenge stemmen door? Ik vroeg het mijn psycholoog. ,,Zet een kinderfoto van jezelf neer en schrijf een brief aan dat kind”, zegt ze. ,,Schrijf wat het heeft doorgemaakt, hoe het zich heeft gevoeld en sluit af met een liefdevolle boodschap.” Vaak zijn we een stuk milder naar het kind in ons dan naar onszelf nu. En met die lieve blik kom je er veel sneller achter wat je nodig hebt als je je rot voelt. Soms is dat rust, soms een knuffel en soms hulp, van jezelf of van een ander. Er zo zijn voor jezelf, is dat niet de ultieme vorm van voor jezelf zorgen? Probeer het maar eens. Dat voelt pas als een warm bad.

Luister hieronder de podcast: