Kelderman in de Giro: voetnoot of prominent in de wielergeschiedenis?

Door Daan Hakkenberg

De gekte van de Giro kent geen grenzen. Dat blijkt als Wilco Kelderman vrijdag om tien uur ’s ochtends vertrekt uit Morbegno. Voor het eerst in een roze trui, of beter gezegd, een roze regenjack. Die trui heeft hij op eigen kracht veroverd na de monsterbergrit over de Stelvio. Die mooiste dag uit het wielerleven van Kelderman krijgt een zeiknat vervolg en na acht kilometer stapt hij af, met de rest van het peloton. Al bij de start is het zo nat dat de Piazza Sant’Antonio meer weg heeft van een openbaar badhuis in de buitenlucht. Het vooruitzicht van 253 doorweekte kilometers zorgt voor protest en maakt dat de langste Giro-rit wordt stilgelegd en ingekort.

Toch heeft hij dan al van elke minuut in het roze genoten, zegt Kelderman als hij in Asti over de streep is gekomen. Zoals hij ook kickt op zijn roze outfit, met naast trui, ook helm, bril en handschoenen in bijpassend kleuren. Maar historisch is zijn Giro nog allerminst. Al sinds zijn overgang naar de profs in 2013 wordt Kelderman een grote toekomst als ronderenner voorspeld, maar hij kwam vooral ongeluk tegen. Zijn wilskracht en strijdlust in de Stelvio-etappe waren heroïsch en twee dagen roze is mooi, maar het grootste gevecht uit zijn carrière dient zich vandaag pas aan.