Vorige week vrijdag ging de in Mierlo-Hout geboren natuurfilmer op 52-jarige leeftijd na een lang ziekbed heen. Natuurbegraafplaats Schoorsveld is Meeuwsens laatste rustplaats. Op de Strabrechtse Heide, de plek waar hij vele vele uren met zijn opnameapparatuur spendeerde om er het natuurschoon vast te leggen. 

Het resultaat daarvan is zijn - misschien wel - meesterwerk: 'De Verborgen Wereld van de Strabrechtse Heide'. Hij voltooide vorig jaar deze natuurdocumentaire, ondanks het feit dat hij terminaal ziek was. 

Lees onder de video verder

Een doorzetter was Han Meeuwsen dan ook, volgens zijn broer Twan. En een avonturier. Dat Han zich in een later leven zou ontpoppen tot veel geprezen natuurfilmer, liet zijn jeugd misschien wel doorschemeren. Immers, hij trok de stoute schoenen aan en ging per fiets door de Ardennen naar Luxemburg. Duidelijk iemand die zich niet liet afschrikken door de elementen. Vooral de wind vond Meeuwsen altijd machtig mooi, volgens zijn weduwe Mieke. 

Het moment van de uitvaart had bijna niet beter kunnen worden gekozen: de takken van de bomen die de heide omzomen ratelen op vrijdagochtend. Helemaal in de geest dus van de onstuimige elementen die Meeuwsen zo prachtig wist te filmen. Weerbarstige, ruige oorden als Labrador in Canada en IJsland trokken hem. De grillige natuur van laatstgenoemd eiland wist Meeuwsen op prachtige wijze in beeld te brengen. Het opborrelen van water dat culmineert in de explosie van een geiser, de Atlantische Oceaan die op de kliffen beukt, de besneeuwde panorama's en natuurlijk het Noorderlicht. Allemaal te zien in zijn korte film 'Winter in Niceland', die tijdens de uitvaart op een groot scherm vertoond wordt. 

Ook typisch IJslandse fauna als de papegaaiduiker zijn in die film te zien. Die wist hij ook dichter bij huis te vinden: op de Strabrechtse Heide. ,,Dankzij Han weet ik nu alles van de grijze zandbij'', illustreert Twan de vastbeslotenheid van zijn overleden broer om de wildernis van het heidegebied in de schijnwerpers te zetten. Want een wildernis, dat is het, bewijst zijn documentaire. Terwijl de argeloze wandelaar of mountainbiker niets in de gaten heeft, is voor het dierenrijk 'eten of gegeten worden' het motto. 

Ex-collega Pieck van Hoven herinnert Meeuwsen zich als visueel zeer begenadigd. ,,Ook toen hij nog rentmeester was, zag hij al in dat je soms complexe zaken het beste beeldend kunt verwoorden. Toen hij met mij werkte, bracht hij heel ingewikkelde onteigeningszaken in beeld. Indrukwekkend vond ik dat.''

Maar vooral in de vrije natuur was Meeuwsen in zijn element. Hij deelde zijn passie voor ongereptheid uiteraard ook met zijn vrouw Mieke en twee zoons Chris en Rik. Hij nam ze in 2014 mee naar IJsland. Tijdens die reis kwam andermaal de vastberadenheid van de filmmaker aan het licht: geen rivier was te diep voor zijn jeep. Niet veel later werd duidelijk dat Meeuwsen ernstig ziek was. Mieke: ,,Hij had tal van plannen in zijn hoofd. Ook in De Peel wilde hij wel filmen. Maar zijn ziekte haalde hem in.''