De zorgen over Poolse gezinnen in deze regio groeien. Vorige week vroeg Krystyna Meijer van welzijnsorganisatie LEVGroep aandacht voor de groep inwoners, die hier soms al langer dan vijftien jaar wonen. Meijer is wijkwerker, maar trekt ook de kar voor het steunpunt arbeidsmigranten. De problemen binnen Poolse gezinnen nemen in haar ogen zorgelijke vormen aan.

 Een van die problemen is het hoge aantal meldingen van huiselijk geweld en kindermishandeling. Een derde van de 2000 meldingen in Helmond en de Peelgemeenten gaan over situaties in de Poolse gemeenschap. Merijn Goes van Veilig Thuis kan niet exact zeggen waardoor de aantallen al jaren zo hoog zijn.  Goes is manager voor de regio zuidoost Brabant. ,,Het is natuurlijk een grote groep inwoners in deze regio, dus dan is het aantal meldingen relatief gezien al sneller hoog. Maar het aandeel Poolse gezinnen is wel opvallend en daarom hebben we er extra aandacht voor. We hebben al enige tijd overleg over de problematiek samen met Lumens, de gemeenten, jeugdzorginstanties en ook met Krystyna Meijer van LEVGroep. Iedereen zit daar met een ander doel en vanuit zijn eigen rol, maar samen proberen we te kijken wat we hiermee kunnen. Hoe we de gemeenschap kunnen helpen.”

Veilig Thuis zorgt voor mensen die zich onveilig voelen in een afhankelijkheidsrelatie. Dat kan gaan over kindermishandeling, mensenhandel, gedwongen prostitutie, oudermishandeling of huiselijk geweld naar een partner toe. Iedereen die vermoedens heeft dat er ergens achter een voordeur iets loos is, kan een melding doen. ,,Van de bakker tot een docent op school en van de politie tot de buren.” Elke melding wordt door Veilig Thuis onderzocht om vervolgens hulpverleners in te schakelen. ,,Wij zijn geen rechter, wij halen geen kinderen uit huis. Wij geven alleen een bindend advies en daar moet de hulpverlening vervolgens mee verder.”    

In het geval van de Poolse gemeenschap zijn er flinke hindernissen, is de ervaring van Goes. ,,De taalbarrière is eigenlijk het allergrootste probleem. Veel mensen die we zien, spreken alleen Pools of slecht Engels.” Ook een instantie als Veilig Thuis is voor de meesten onbekend. ,,We komen daar dan binnen en dan zijn mensen vaak erg angstig omdat ze denken dat we hun kinderen komen halen. Dat is heel lastig.” Bij elk gesprek zit een tolk, vertelt Goes. ,,En we hebben een Poolse folder gemaakt met daarin uitleg over hoe we werken.”

Daarnaast zijn er cultuurverschillen die het contact er niet makkelijker op maken. ,,Wij zijn een zorgstaat, oplettend naar elkaar toe. Je merkt dat Poolse mensen altijd veel meer op zichzelf aangewezen zijn geweest. Dat zijn ze gewend. Ze zijn verbaasd als we hulp aanbieden, dat kennen ze niet. Ze wonen hier, kunnen moeilijk aansluiting vinden, aarden lastig. Hun reactie is dan: we lossen het zelf op. Maar als de problemen zich dan opstapelen, kan de emmer ook te vol lopen. En als je dan niet weet wat voor hulplijnen er zijn, dat je bijvoorbeeld naar de huisarts kunt gaan en zeggen: ik trek het niet meer, dan kan die emmer overlopen.  Met alle gevolgen van dien.”

Goes pleit ervoor zo veel mogelijk de taalbarrière op te lossen door taallessen.. ,,En wat ook erg welkom zou zijn: veel meer Poolse hulpverleners. Als ze ergens een hele bus vol vandaan konden halen, dat zou heel erg fijn zijn.”