OM eist vier jaar cel voor man die vrouw uit Stiphout in gezicht stak met mes

Dat de jongeman vorig jaar mei zijn plaatsgenote aanviel is zonder meer bewezen, hij heeft het bekend. Maar hij deed het onder invloed van veel drugs en drank. Dat maakt hem niet minder toerekeningsvatbaar: hij nam alles uit vrije wil.

Deskundigen noemen hem wel verminderd toerekeningsvatbaar door diverse op zich lichte stoornissen die samen wel grote impact hebben. Hij moet daarvoor lang behandeld worden. Jeugdstrafrecht lijkt hen niet onredelijk, maar officier van justitie Burgers ziet dat de maximale straf dan mogelijk te kort zou zijn voor de behandeling, laat staan voor het feit. Ging het om een normale volwassen verdachte, dan had ze zes jaar geëist.

Niet alleen het slachtoffer, maar ook Bart R. heeft veel geluk gehad dat de vrouw zich in een mei-nacht vorig jaar kon losrukken terwijl hij haar met messen in haar gezicht en borst stak en probeerde haar hals door te snijden. ,,Was me dat niet gelukt, dan was ik dood geweest, daar ben ik van overtuigd”, zo vertelde de Helmondse in haar slachtofferverklaring donderdagochtend in de Bossche rechtbank.

Geluk is voor haar een moeilijk woord. ,,Mensen zeggen dat ik geluk heb gehad. Was het geluk dat ik Bart tegenkwam? Dat hij mij uitkoos om me aan te vallen en te snijden? Wat een geluk…”

Bart R. zat onder de drugs toen hij vanuit het niets na middernacht de vrouw aanviel, van haar fiets trok en met een mes tekeer ging. Hij zat die avond bij zijn ouders, wilde een filmpje kijken maar greep naar wijn. Eenmaal drinkend ‘werd hij losser’ had boven nog cocaïne liggen, slikte er vijf tot zeven pillen oxazepam bij plus een stuk of drie slaappillen die normaal ‘binnen vijf minuten het licht uitdoen’.

Nu niet, nu vond hij zich ‘opeens rennend in het bos’ en zag hij zich even later bij de gewonde vrouw. Hij vluchtte naar huis. De volgende ochtend vond hij op internet wat er was gebeurd, hij wist niet dat hij twee keukenmessen had meegenomen. Hij dacht dat de politie hem snel zou oppakken maar dat gebeurde niet. De dagen erop liet hij het wegzakken maar het kwam weer boven. 

Zijn broer kwam er achter, zijn vader miste de messen en zo kwam alles aan het licht. Op aanraden van zijn ouders ging hij nog niet naar de politie, zij ‘kochten wat tijd’ en het gezin ging een weekeindje naar het strand. Precies een maand na de daad gaf hij zich alsnog aan bij de politie.

Hij schreef een excuusbrief aan de vrouw, hij zat onder andere met psychische problemen. Die brief maakte haar hels. ,,Geen woord kwam oprecht over. Ik heb het gevoel dat het hem geen moer interesseert hoe het met mij gaat. Hij schuift de schuld af op lange wachtlijsten voor hulp.”

,, Als het echt zo slecht ging, had dan de crisisdienst gebeld. Als je volwassen genoeg bent om in te zien dat je hulp nodig hebt, volwassen genoeg bent om drank en drugs te gebruiken als je niet lekker in je vel zit, volwassen genoeg bent om mij op zo’n manier aan te vallen, dan moet je ook als volwassene berecht worden. En als volwassene de volle verantwoordelijkheid nemen voor wat je mij hebt aangedaan. Kijk maar eens goed naar de gevolgen voor mij en mijn familie; niet alleen naar de gevolgen voor jezelf. Het zou mij helpen als jij je eigen fouten inziet en toegeeft en je niet zou verschuilen. Dat is je verantwoordelijkheid nemen.”

Ze is elke ochtend en avond een half uur kwijt aan verzorgen en maskeren van een flink litteken in haar gezicht. ,, Daar word ik boos van. Ik heb Bart nooit iets aangedaan, maar zit wel de rest van mijn leven met de gevolgen van zijn daad. Een ding staat voor mij in ieder geval vast. Ik zal dit nooit vergeven en nooit vergeven. Ik hoop dat Bart pas na een intensieve behandeling terugkeert in de maatschappij. En ik hoop vooral dat ik hem na vandaag nooit, maar dan ook echt nooit meer hoef te zien. “

De rechtszaak was op het middaguur pas halverwege, officier van justitie Geerte Burgers moest nog met haar strafeis komen en advocaat Rene van den Boom met zijn pleidooi. Een flink deel van de ochtend waren psychologen en een psychiater aan het woord. Bart heeft heel wat stoornissen, onder andere een permanente lichte depressie, gebrekkig geweten en een scheefgegroeide persoonlijkheid door een te grote afhankelijkheid van zijn ouders. Ook is hij ‘onrijp’., Dat leidt tot de grote vraag of hij als jongere of als volwassene berecht moet worden. Een lange behandeling is nodig, en onder jeugdrecht kan die maximaal twee jaar duren. Deskundigen vinden dat ‘krap’. En daarom zou volwassenenrecht beter zijn. Maar dan dreigt een tbs en dat is weer te zwaar.

Advocaat René van den Boom had een heel ander verhaal. De jongen zoekt vanaf zijn 19e hulp maar kreeg die niet. Uiteindelijk begon er een spoedprocedure te lopen maar een paar dagen voor de gruwelijke nacht ging de therapeut een maand op vakantie. ,,Dát is de zorg die je in Nederland krijgt als je schreeuwt om hulp. Je wordt in je diepste nood alleen gelaten." Hij stelde voor toch voor jeugdrecht te kiezen en Bart meteen naar de kliniek te sturen. ,, Dat is het beste voor iedereen."