Schenking historische brief aan Kasteel Helmond

De aanleiding van de brief is de begroting van het kanaal, die Carel Frederik junior vergeten is mee te nemen.

De brief is van grote waarde voor het museum omdat deze past in de kasteelpresentatie, waarin één van de zalen gewijd is aan de familie Wesselman. Een niet van echt te onderscheiden kopie van de brief is daar ook te zien.

Lieve Charles! Zo begint de brief die Carel Frederik Wesselman op 23 mei 1811 schrijft aan zijn zoon Carel Frederik junior die op dat moment in Parijs is om bij de Directie des Ponts et Chaussées, een soort Rijkswaterstaat, de aanleg van het kanaal door Helmond te bepleiten. De aanleiding van de brief is de vergeten begroting. In de brief krijgt de zoon diverse opdrachten mee zoals de bestelling van zaden van bomen uit Noord Amerika, de aankoop van een ram en de aankoop van woeste grond in Lungendonk onder Mierlo. Ook dringt Carel Frederik senior er in de brief bij zijn zoon op aan alles in het werk stellen om het kanaal gerealiseerd te krijgen, en vraagt hem op zijn gezondheid te letten:

…Wij maken ons verlegen over uw been. Schrijft ons toch gedurig. De brief kost maar 9 st. en vermoeyt uw niet te veel en weest voorzigtig met het groot gedrang en gewoel dat er plaats zal hebben…

Op het laatst voegt Carel Frederik senior de begroting van het kanaal toe met een totaalbedrag van fl. 2.216.600,–. In het Frans weliswaar, want sinds de inlijving bij Frankrijk worden alle officiële stukken in de voertaal van het keizerrijk ingediend:

… Gij hebt de begroting van ’t canaal vergeten mede te nemen. De brief eindigt met een groet vanuit Helmond: …Zijt van ons alle hartelijk gegroet. Helmond, vrijdag om 22 uur den 23sten mey. Groet uw kameraat en schrijft weer spoedig.

De brief dook drie jaar geleden op het internet in Frankrijk op, waarop de schenker hem kocht. Waar de brief tussen 1811 en 2014 was, is nog (altijd) onbekend.

De brief laat goed zien hoe in die periode het Nederlands werd geschreven. Pas omstreeks 1880 is de spelling van De Vries en Te Winkel officieel. Daarvoor schreef iedereen zoals men dacht dat het moest. Spelling en interpunctie lagen niet vast, alles werd aan elkaar geregen.