Ze had haar huis gekocht vanwege de mooie ligging. Ze had wel buren, maar achter het rijtje woningen lag niets. Een grasveld. Het was perfect. De hele dag zon in de tuin, geen mens die bij haar naar binnen kon kijken. Tot het grasveldje verkocht werd. Op de plek van haar geweldige uitzicht verscheen een huis en daarna ook een garage. Een heel hoge garage. Zo’n hoge garage dat haar tuin de rest van de dag in de schaduw zou verdwijnen. Ze kreeg buikpijn van de gedachte alleen al. Toen ze van de plannen hoorde belde ze meteen met de gemeente. Ze vroeg aan de nieuwe eigenaar of hij misschien een wat minder hoge garage kon bouwen. Maar op al haar vragen klonk een ‘nee’.  Het was allemaal binnen de regels, vertelden ze haar. En daar stond ze dan. Met lege handen en een rot gevoel. Ze had er altijd zo graag gewoond en nu was een stukje daarvan toch gestorven.