Pianospel vrijwilliger brengt ontroerende gesprekken op gang

Annemie zit achter de vleugel in de centrale hal van het Elkerliek, haar vingers op de pianotoetsen. Zo welbewust als ze hier nu zit, zat ze een paar jaar geleden op een berg in de Himalaya. Ze was in de vijftig en maakte eindelijk de reis waarvan ze altijd al had gedroomd. Gezeten op die berg waaronder de wereld zich uitstrekte, zag ze een nieuwe toekomst voor zich en besloot ze haar leven in Nederland helemaal anders in te richten. Die toekomst is inmiddels werkelijkheid geworden. Zo ook haar wens om wekelijks in dit ziekenhuis voor patiënten en bezoekers piano te spelen. Ook vandaag speelt ze tijdens het bezoekuur. Ze wisselt klassiek af met meer populaire muziek. Muziek waar je aan voorbij kunt gaan omdat deze vertrouwd klinkt, of die je om dezelfde reden juist stil laat staan. Nu begint ze echter met het muziekstuk Healing River, dat ze zelf heeft gecomponeerd. Al is gecomponeerd misschien niet het juiste woord. De muziek werd haar ingegeven bij de Bhote Koshi in Nepal. Deze rivier staat erom bekend helend te werken en rust te brengen. Annemie mocht het zelf ervaren te midden van de lokale bewoners die er aan de oevers hun hart luchten door verhalen met elkaar te delen.

Het muziekstuk dat de rivier haar bracht, heeft ze nooit op papier gezet. Iedere keer als ze het speelt komt het recht uit haar ziel. Ze hoeft alleen de rivier weer voor zich te zien. Het schitterend kolkende water dat als een levensader tussen groen gebergte door slingert. Haar vingers slaan de eerste pianotoetsen aan en daarna gaat het als vanzelf. De muziek vloeit, vult de hal van het Elkerliek. Ze probeert de bezoekers die gehaast binnenkomen ermee te vangen. Ze speelt naar ze toe, de tonen golven in hun richting. En jawel, hun pas vertraagt, er wordt opgekeken van de telefoon, de muziek brengt ze terug naar het hier en nu.

Ze speelt intuïtief, zoals haar Griekse pianolerares haar ooit leerde: buiten de gebaande paden, want daar liggen de bijzondere ontmoetingen, daar ligt het avontuur. Onlangs had ze hier weer zo’n bijzondere ontmoeting. Mensen spraken haar vaker aan, maar deze jongeman viel op. Hij ging regelmatig op bezoek bij zijn zieke opa en was nogal bezorgd omdat de man zo benauwd was. Hij vertelde met zo veel liefde over zijn opa dat het haar ontroerde. Terwijl ze aan die aardige kleinzoon denkt, voelt ze dat er iemand achter haar komt staan. Als ze omkijkt ziet ze een oude man met een zogenoemd neusbrilletjes voor extra zuurstof. Hij leunt zwijgend op zijn rollator. Met een glimlach begroet ze hem.

Alsof hij bang is haar pianospel te verstoren, fluistert hij: “Wat speelt u mooi, mijn kleinzoon kan dat ook zo prachtig.” Een traan rolt over zijn gegroefde wang. Ze voelt dat de man zijn verhaal kwijt wil en kabbelt het muziekstuk af.

De klanken van de helende rivier klinken steeds zachter. Dan keert ze zich naar de man toe. “Ja, muziek kan je echt raken,” zegt ze begripvol. “En uw kleinzoon speelt dus ook piano?” 
De man knikt. “Voor hem kocht ik vroeger eens een trekharmonica. Zo’n simpel dingetje, maar dat was het niet helemaal.”
“Moet u nog lang in het ziekenhuis blijven?” vraagt ze.
“Ik heb COPD, mijn longen,” legt de man uit. “De kans bestaat dat ik op een dag zo benauwd word dat ik stik.” Hij veegt weer een traan weg. “Liever ga ik rustig.”
Troostend legt ze haar hand op die van hem. Wat moet het moeilijk zijn om met zo’n angst te leven. Dan begint haar iets te dagen. Is zijn kleinzoon misschien de jongeman die soms naar haar pianospel komt luisteren voordat hij zijn opa bezoekt?

De oude man knikt als ze hem beschrijft, ja, dat moet zijn kleinzoon zijn. Er breekt een lach door zijn tranen. “Een fijne jongen,” zegt hij, duidelijk blij dat ze weet over wie hij het heeft. En hij begint over hem te vertellen. Hoe zijn kleinzoon zijn moeder al jong verloor. Hoe toen bleek dat zij, al hadden ze het niet breed, iedere cent die ze over had voor haar zoon had gespaard. Hoe zijn kleinzoon daarvan een mooie piano kocht en een getalenteerd pianist werd die nu geregeld optreedt. De man staart in de verte alsof hij zijn kleinzoon weer achter de piano ziet zitten die zijn moeder muntje voor muntje bij elkaar spaarde.

“Zal ik nog iets voor u spelen?” vraagt Annemie. De man vindt het een goed idee. Ze legt haar vingers nogmaals op de pianotoetsen en de muziek stroomt weer als de helende rivier waarbij verhalen worden gedeeld.

Oorspronkelijk verhaal opgetekend door Tania Heimans