Bewoners Koolbogt in Bladel willen niet wachten met herinrichting wijk; ‘Ze moeten zich niet verstoppen achter Mooiland’

Mooiland, met kantoor in Grave, beheert aan de Koolbogt dertig huizen, die merendeels gegroepeerd staan rondom een grasveldje. Een jeu-de-boulesbaantje zorgt voor wat levendigheid. Aan één zijde wordt het wijkje nog aangevuld met twintig andere huizen, voornamelijk koopwoningen. Autoverkeer is er alleen mogelijk via de Sportparkstraat. Wel gebruikt een enkele wandelaar en fietser de Koolbogt voor een doorsteek naar het centrum van Bladel.

,,Hier heb ik altijd willen wonen. Het is hier rustig en toch zit je dicht bij het centrum. Ik ga hier niet meer weg”, zegt Louis Wouters. Hij heeft geen klachten over de eigenaar op afstand: ,,Als er iets is, staan ze er de volgende dag.” Toch ziet hij zelf ook het achterstallig onderhoud bij de woningen, die zo’n 45 jaar oud zijn. Muur - en vloerisolatie ontbreekt. De daken zijn verouderd. Toevallig is de corporatie net deze weken bezig met het plaatsen van dubbel glas.

De mededeling van wethouder Ruimtelijke Ordening Fons d’Haens om de herinrichting van de Koolbogt te koppelen aan de overdracht van hun woningen aan de regionale corporatie De Zaligheden, schoot bij de buurtbewoners echter in het verkeerde keelgat. ,,Dat heeft niets met elkaar te maken. Ze moeten gewoon beginnen en zich niet verstoppen achter Mooiland.”

,,Vier jaar geleden zijn we al op het gemeentehuis geweest voor de herinrichting”, voegt Ada Wouters toe. Ze doet er alles aan om dat vuurtje warm te houden. ,,Het is gewoon te smal. Voor trottoirs blijven drie tegels over, soms maar twee. Met een rollator of rolstoel moet je over de weg. Die ligt ongelijk. Er blijven plassen liggen als het regent. Ook de parkeerplaatsen zijn te smal en te klein”, zegt ze.

Buurman Henk Heuveling voelt zich gesterkt door een enquête die politieke partij Bladel Transparant onlangs hield in hun straat. Ook werd er naar een oplossing gevraagd. ,,Het gras moet blijven, maar er mag best wat van het groen af”, vindt hij.

Het viertal voelt verantwoordelijkheid voor hun wijkje, waar veel alleenstaanden wonen: ,,We kennen elkaar en we weten elkaar te vinden. Als een gordijn dicht blijft of er staan geen voetstappen in de sneeuw, dan bellen we aan. Nu komen we ook op voor onze oudere buurtgenoten”, zegt Carina Heuveling.