‘Mijn moeder spoorde me aan zelfstandig te worden, zodat ik van geen man afhankelijk zou zijn’

In het gangpad met frisdrank in de supermarkt van mijn oude dorp kwam ik hem tegen. Gekleed in een donkerblauw jack, het winkelmandje in zijn handen, de wangen rood en goed doorvoed, de lippen vlezig. Onveranderd. Alsof er geen dertig jaar voorbij waren gegaan. Hij liep langs, keek me aan en zei me gedag. Ik groette terug en moest glimlachen. Het was een man die ik samen met mijn moeder ‘nummer 33’ noemde. Dat zat zo: op de middelbare school hoorde ik dat hij in de klas over mijn moeder had verteld dat ze er ‘zo onderdrukt uitzag met die hoofddoek’. Ik was verbolgen en vertelde het verontwaardigd aan mijn moeder, die er hard om moest lachen. ‘De arme maakt zich zorgen om me,’ zei ze. ‘Je weet wel wie het is,’ zei ik, ‘hij woont op nummer 33.’ En zo was zijn bijnaam geboren. ‘Hoe is het met nummer 33?’ vroeg ze dan. ‘Is hij nog bezorgd om me?’