Door Tim Reedijk

Geheel zonder druk reisde Utrecht niet af naar de Goffert, zeker niet. Werd de seizoenstart nog getekend door optimisme, met onder meer overtuigende thuisoverwinningen op Sparta (4-0) en Feyenoord (3-1), de laatste weken hield het niet over. Eerst was er het late verlies in een matige partij bij FC Twente (1-0), daarna het ronduit teleurstellende gelijkspel tegen RKC (2-2) afgelopen weekend. Met deze week wedstrijden tegen beduidend minder sterke teams, NEC en PEC, was er eigenlijk geen ruimte voor nieuwe slippertjes.

Maar ja, dat is altijd makkelijk praten. NEC leed dit seizoen alleen nog maar het ingecalculeerde verlies bij Ajax en pakte verder in vier duels ‘gewoon’ acht punten, net zoveel als het ambitieuze FC Utrecht zelf. Dan heb je als Utrecht-zijnde meer te verliezen dan te winnen. En eerlijk is eerlijk, de gepromoveerde Nijmegenaren konden het niveau van de bezoekers in de eerste helft prima bijbenen, in een slordige wedstrijd waarin NEC erbovenop klapte.

In dat soort duels komt het vaak aan op individuele klasse en in dat licht bezien deed Bart Ramselaar precies wat hij moest doen. Want Utrecht had het vijandelijke zestienmetergebied nog niet eens gezien toen de 25-jarige Ramselaar na zeven minuten spelen van afstand prachtig uithaalde en NEC-doelman Mattijs Branderhorst verbouwereerd achterliet. Het was Ramselaars eerste doelpunt voor Utrecht in de eredivisie sinds 19 februari en, nog veel belangrijker, pas het eerste uitdoelpunt van de ploeg van trainer René Hake dit seizoen (na de 0-0 bij FC Groningen en de nederlaag bij Twente).

Ramselaar op het middenveld, dat zag er sowieso fris uit. Hij speelde dit seizoen behalve op die plek ook als hangende, naar binnen trekkende linksbuiten. Daar stond nu Othmane Boussaid, met Ramselaar op de plek van de geblesseerde Simon Gustafson. Meteen werd weer duidelijk dat Ramselaars voetballende vermogen en dribbels uiteindelijk beter tot uiting komen in de as van het veld, waar hij vaak de combinatie zocht met de sleurende spits Tasos Douvikas. 

,,Ik heb heel veel de bal gehad en dan voel ik me prettig, dan kan ik in de wedstrijd groeien”, legde Ramselaar na afloop uit. ,,Dat is wel gebleken. Nu ging het lekker als ‘nummer 10’, maar er zijn ook mogelijkheden als hangende linksbuiten. De samenwerking met Tasos liep vooral in de opbouw goed, de lange bal op hem en ik die eronder kwam. Al kan de afstemming in de eindfase met loopacties en passes nog beter. Hij doet heel goede dingen, maar er is zeker verbetering voor ons samen.”

De wisselwerking tussen die twee was een lichtpunt bij Utrecht, dat zich verder met name in de eerste helft voetballend maar moeilijk kon onderscheiden van NEC. De thuisploeg oogde misschien in delen van de wedstrijd wat beter, maar creëerde nauwelijks kansen. En met wat Utrecht nog wel eens ontbeert, dodelijk zijn voor het doel, was vanavond helemaal niks mis. Douvikas, die de concurrentiestrijd in de spits met overmacht heeft gewonnen, beloonde zijn opnieuw goede optreden met de belangrijke tweede treffer en Ramselaar – na de invalbeurt van Sander van de Streek weer hangend op links – kreeg zelfs de ruimte om 0-3 te maken. Einde verhaal voor NEC, dat toch ook het gevoel zal hebben gehad dat er best wat te halen viel tegen dit Utrecht.

Maar als je ambities hebt zoals Utrecht, moet je die wedstrijden juist winnen. Waar dat afgelopen weekend niet lukte tegen RKC – mede door een onterecht afgekeurd doelpunt van Mike van der Hoorn, overigens – was Utrecht nu wél efficiënt. Met grote dank aan de centrale tandem Ramselaar en Douvikas, die pas voor het eerst in deze samenstelling samenspeelde en zonder meer liet zien dat daar toekomstmuziek in zit.