Beste lezer: De meute

Niet de mens staat centraal, maar zijn of haar verhaal. En niet wat hij of zij wil vertellen, maar wát de bende persmuskieten willen horen. Ze duwen, slaan, stompen elkaar om voorop te geraken. Ze overschreeuwen elkaar ook, met vragen naar de bekende weg. Ontkennen lijkt zinloos voor een ingesloten prooi. Geef de meute maar wat die verlangt, de sappige en saillante details, dat maakt de lijdensweg tijdens het verslinden korter.

Zwichten is daarom ‘t verstandigst voor bijvoorbeeld de minister die de vertrouwensvraag niet heeft overleefd en nu voor snorrende camera’s moet bekennen dat hij niet deugt; ‘U heeft toch gelogen?’ Net als de verdachte ondernemer die steekpenningen zou hebben betaald en nu al zijn publieke rechters ontmoet. Dat tribunaal van pennelikkers kent ook geen erbarmen voor de vermaarde en geliefde zanger die overspel zou hebben gepleegd: ‘Hoe? Waar? En paste je vrouw thuis op je kinderen?’ En van de politiecommissaris in een lopende moordzaak willen ze alleen maar een naam horen: ‘Heeft ie het gedaan?’

Ik mag graag een film zien en detectives, en verdomd als het niet waar is, in de meeste rolprenten – ook de betere (!) - wordt het journaille weggezet als een stel hondsdolle, gewetenloze en wraakzuchtige bloedzuigers. Ze tonen geen interesse voor de waarheid, verkoopcijfers drijven hen voort.

Als dit verziekte beeld van journalisten klopt, hang ik vandaag mijn perskaart nog aan de wilgen en ga een ander vak leren. Het is nep-nieuws avant la lettre. Een kwalijke karikatuur, een smetvlek die menig opiniemaker in de werkelijke wereld maar wat enthousiast nog verder uitwrijft. Het is de tijdgeest en het speelveld waar de journalistiek mee te dealen heeft. Mijn vakzusters en –broeders verdienen beter.