In mijn hoofd vormde zich een onrealistisch beeld van een duidelijke apotheose, een soort extatsisch carnaval waarmee we zouden vieren dat we de ellende achter ons hadden gelaten. Ik zag al voor me hoe mensen met hun gelaat grauw van een leven achter beeldschermpjes, de voordeur achter zich dicht zouden trekken voor een spontaan en uitgelaten feest op straat. Vreemden die elkaar opgelucht in de armen vallen. Dansen, zingen, drinken tot zonsondergang en lang daarna.