Lezersbrieven | Naast landingsbaan Airport wonen vol risico | Karakter Stiphout verdwijnt en wat komt er voor terug?

In het artikel ‘Alleen kort wonen op Fligh Forum’ (ED 12-1) zegt Bart Habraken van GL dat wonen náást Eindhoven Airport (EA) niet niet zo'n gek idee is. Op het kantoor van EA, pal naast de landingsbaan, was volgens hem he-le-maal niets te horen. Misschien was het gebouw wel heel sterk geïsoleerd. Misschien landde of vertrok er net geen vliegtuig. Het is een stelregel in de wetenschap dat je op basis van één steekproef geen algemene conclusies kunt trekken. Ik raad beide partijen aan eerder in het ED gepubliceerde (ingezonden) stukken over het risico van de zogenaamde Beam naderingen van de C130s te lezen.
Wim van der Kruk, Veldhoven

Afschot in Nederland niet uitsluiten (Stelling 11-1). Dan kan ik me nog wel andere dingen voorstellen. Bert-Jan Ruissen roept al een paar maanden om maatregelen. De wolf wordt steeds brutaler en valt op klaarlichte dag herder met hond en kudde schapen aan. Zo ook moeflons. Wolven zijn nog steeds schuwe, bange dieren. Voor de mens is het makkelijk om schapen, kippen en andere prooien tegen de wolf te beschermen. Het doel is tegenwoordig om exoten in onze natuur weer te vervangen voor inheemse. Daar hoort ook de wolf bij.
Els van Loon, Geldrop

Mondkapjes type II zouden 98 % van bacteriën tegenhouden en type I maskers maar 95% (ED 11-1). Type II zou bescherming tegen Covid bieden en type I niet. Die drie procent verschil maakt niet het onderscheid tussen wel of niet beschermen. Bovendien is Covid geen bacterie maar een virus. Virussen zijn veel kleiner waardoor ik sterk twijfel aan bescherming door mondmaskers, inclusief type II. Virussen overleven niet in de buitenlucht. Het advies om buiten ook mondmaskers te moeten dragen (als het druk is), vind ik daarom erg overdreven. Inmiddels richten de opgelegde lockdownmaatregelen aanzienlijk meer schade aan dan ze goed doen in de maatschappij. Zometeen zitten we met lege ziekenhuizen (heel goed), maar ook met lege winkelstraten omdat iedereen failliet is. Mensen zijn slim en passen zich snel aan aan veranderende omstandigheden. Geef ze die ruimte.
Sjaak Liebregts, Waalre

Diervoederbedrijf ABZ mag van gemeente Eindhoven honderdduizend ton veevoer per jaar extra produceren. Om een idee te geven: van dat gewicht aan tarwemeel kun je genoeg broden bakken om iedere inwoner van Brabant iedere week een brood te geven. Maar de granen, gerst en maïs die ABZ tot voedsel verwerkt, gaan niet naar mensen maar naar dieren, zodat wij hun lichaam, eieren, of melk kunnen consumeren. Met dierenleed, mest, stikstof en broeikasgassen als bijproducten en neveneffecten. Dat een meerderheid van de raad dit goedkeurt terwijl we midden in een klimaat- en biodiversiteitscrisis zitten vind ik onvoorstelbaar.
Jonas Roothans, Eindhoven

Als ik in een essentiële winkel (supermarkt, drogisterij) mijn tijdschrift kan kopen waarom zou ik dan online bij de plaatselijke handelaar bestellen? Als ik er mijn planten en bloemen, speelgoed of een boek kan gaan halen. Waarom zou ik dan moeite doen bij de plaatselijke winkel? Als al die essentiële winkels nu eens alleen de essentiële dingen zouden mogen verkopen dan zouden de plaatselijke niet essentiële winkels ook een eerlijke kans krijgen om te verkopen.
Jeannette Meertens, Helmond

Een Eindhovense jongen dealde cocaïne die hij ‘heel even’ op de slaapkamer van zijn ouderlijk huis had verstopt. Gevolg: het gezin moest het huis uit (ED 6-1). Geheel volgens de wet, maar is dat wel wenselijk? Natuurlijk zijn er omstandigheden dat de gemeente of woningcorporaties het recht hebben om een dergelijke beslissing te nemen. Waar ik wel moeite mij heb is dat ook bij huisuitzetting het meubilair op straat komt te staan en binnen een half uur de hele handel van eigenaar is gewisseld of te wel opgeruimd en staat het betreffende gezin zonder meubilair.
J. Rossou, Helmond

Natuurlijk was het te verwachten dat er een of meer kritische reacties kwamen op mijn uitlating in deze krant dat Stiphout na de herindeling is verworden tot een stadswijk. Brouwhuis was misschien nóg een beter voorbeeld geweest. Maar je hebt mij niet horen zeggen dat Stiphout onleefbaar is geworden.

Echter enige zelfreflectie zou een (oud-) Stiphoutenaar als Arjen Vos niet misstaan (ED 11-1). Stiphout is geografisch weliswaar nog een separaat gelegen dorp, echter het ruimtelijke beleid is toch duidelijk gericht op verstedelijking. Je ziet het dorpse karakter steeds meer verdwijnen. Zo wordt de Stiphoutse Dorpsstraat en omgeving steeds meer een lustobject voor projectontwikkelaars. Veel is er al onder de sloophamer gevallen, zoals recentelijk het beeldbepalend pand van “Het Aambeeld”. En er zijn nog meer sloopplannen in aantocht die het typische karakter van het dorp voorgoed doen verdwijnen. En wat komt er voor terug? Pretentieloze nieuwbouw!

Mijn grootvader is in Stiphout geboren in de toenmalige Snapstraat. Daar had zijn vader een herberg annex bakkerij. De rest van mijn rechtstreekse voorvaders woonden vanaf eind 16e eeuw ook al in Stiphout, onder andere in de toenmalige Koolstraat, Gasthuisstraat en in het Slotje, een edelmanswoning met hoeve nabij de Hortse Dijk. Ik zie van “oud-Stiphout” niet veel meer terug, behalve in de archieven.

In Stiphout tel ik slechts 3 rijksmonumenten, de oude toren, de kerk en de pastorie en slechts vijf gemeentelijk monumenten. Stiphout heeft ook geen eigen heemkundekring, iets waarvoor ik me een aantal jaren geleden voor heb proberen in te zetten, maar vanwege gebrek aan “Stiphoutse” belangstelling niets is geworden.

Arjen Vos stelt dat kasteel Croy 326 jaar tot Stiphout heeft gehoord. Dat is niet juist. Stiphout werd in 1642 weliswaar een zelfstandige heerlijkheid (daarvoor behoorde dit dorp tot de heerlijkheid Rixtel) maar het kasteel kwam pas in 1789 bij Stiphout, dankzij de inspanningen van Baron van der Brugghen, als lid van de Eerste Kamer. Niettemin kan ik de reactie zoals die van Arjen wel waarderen. Opkomen voor je eigen leefomgeving! Ik hoop dat meer Stiphoutenaren daar warm voor gaan lopen!
Henk van Beek, Aarle-Rixtel

Ook ik, als nabestaande van iemand die zelf haar leven heeft beëindigd, voel iedere keer als ik het woord zelfmoord lees of hoor, een messteek in mijn hart. Omdat het zo’n hard woord is en niet de waarheid omvat. Andere benamingen als suïcide, zelfgekozen dood, uit het leven is gestapt, voelen zachter en liefdevoller.

Het is geen misdrijf als je niet meer wilt/kunt leven. Alle andere termen zijn respectvoller richting de overledenen en daarmee ook richting nabestaanden. De Nederlandse taal is bij mijn weten ook de enige taal die dit woord heeft, andere talen kennen een letterlijke vertaling niet eens.

Al jaren probeer ik deze term uitgeband te krijgen uit de media. Ik heb brieven geschreven naar alle media in dit land, naar alle talkshows in dit land, naar de scholen voor journalistiek om aandacht hiervoor te vragen. Want ooit in een ver verleden had iedereen het nog over “mongooltjes”, nu heeft bijna iedereen het terecht over mensen met het syndroom van Down.

Om dat te bereiken is ook een grote lobby en een mediaoffensief nodig geweest, maar het is gelukt! Dus wat mij betreft is het een kwestie van blijven herhalen, erop blijven hameren, blijven schrijven. En gelukkig zie ik een duidelijke verbetering in de media, dat wel, maar soms duikt “het” woord weer op.

Inderdaad heb ook ik geschreven naar 113 Zelfmoordpreventie en ik kreeg dezelfde dooddoener als antwoord terug “mensen met suïcidale gedachten zouden alleen googlen op het woord zelfmoord”. Dit is natuurlijk gemakkelijk te omzeilen door in de background de website de zoekterm zelfmoord in te bouwen. Probleem opgelost. Uit hun onderzoek zou verder blijken dat nabestaanden niets op de term zelfmoord tegen hebben. Het zou toch al een pijnlijk feit zijn en de naamgeving zou het niet minder pijnlijk maken. Ik waag dat te betwijfelen. Want iedere nabestaande van een zelfdoding die ik heb gesproken beaamt mijn visie op het woord.
Nancy van Dijck, Eindhoven