Ik denk dat wij ongeveer het enige gezin zijn in Nederland waar gejoel klonk na de persconferentie van Mark Rutte op 31 maart. Onze 13-jarige zoon kon zijn geluk niet op; nóg langer niet om half negen in de schoolbanken, geen boekentas inpakken, geen strak schema en bovenal jezelf bewijzen ten opzichte van leeftijdgenoten hoeft voorlopig ook niet. En ik moet toegeven; zijn nieuw verworven vrijheden doen hem goed. Maar het geeft mij ook wel stof tot nadenken. Wat maakt dat hij zich er zo goed onder voelt? Laat hij onbewust zien waar onze hele maatschappij de afgelopen jaren stiekem onder gebukt ging?

Het voortdurend voldoen aan normen die in onze samenleving ontstonden, zijn gaan voelen als een knellend korset, zo eentje dat je de adem beneemt. Nu heeft het virus deze rol overgenomen. Maar tegelijkertijd krijgen we er ook lucht voor terug. Letterlijk door de veel schonere buitenlucht en figuurlijk omdat het knellende pak uit mag. Interessant.

Wat het onaangenaam maakt, is dat onze economie op zijn grondvesten trilt. Niemand zit te wachten op het kwijtraken van een baan of een faillissement. Het enige wat we daaraan kunnen doen, is onszelf afvragen of we andere wegen willen bewandelen, kansen kunnen zien en creëren. Dat kost tijd en moed en wat geluk. Wat we vooral nu kunnen doen, is met minder genoegen nemen en de verwende bucketlist naar de prullenbak verwijzen.

Terug naar onze zoon; hij deelt veel beter zijn eigen tijd in en is veel gezelliger thuis. Ook het knellende thuiskostuum is uit - Heb je je tas ingepakt? Gymkleren bij je? Opstaaaaaaaan! Het geeft hem vleugels. Er worden parcoursen gebouwd in de tuin, de trampoline maakt overuren en hij vertelt honderduit over zíjn belevenissen en niet die van anderen. Is de huidige situatie ideaal? Nee, natuurlijk niet. We staan massaal op drijvend zand en dat voelt ongemakkelijk. Maar met de keerzijde kunnen we wel aan de slag. Nieuwe baan zoeken, anders vergaderen, nieuwe bedrijfsstructuur, nieuwe markten aanboren, meer naar buiten, ideeën bedenken. Ondernemerschap in optima forma, ook in het gezin. Elkaar veel meer lucht, ruimte, respect en credits geven.

Wat betreft het drijfzand: dat is altijd ingebed tussen vaste grond, die gaan we ook wel weer voelen. En onze zoon? Die herinnert zich over een paar jaar alleen nog maar een fantastische coronavakantie.