Aarts, gepensioneerd bioloog, is dus een andere mening toegedaan. En dat mag. Maar weegt die zwaarder dan de onze? ‘Lieden zonder kennis van zaken’, noemde hij tegenstanders van de vernatting eerder, ‘ook nog eens te beroerd om zich te informeren’. Hoe weet hij dat? Misschien kennen zij de Peel wel als hun broekzak. Zoals Annie van Galen, gepensioneerd docent natuurkunde, die er woont: 'Ik vind dat je de natuur zijn gang moet laten gaan. Ga niet als mens tuinieren in de natuur. Waarom moet alles worden zoals vroeger, vóór de turfstekers?’

Met dijken om het wassende water vast te houden, majestueuze bomen die daardoor bezwijken, bulldozers die de Peel omploegen en onbegaanbaar maken - een Europees miljoenenproject dat de natuur volgens ons juist misvormt, en tot muggenplagen leidt, verzakkingen en schimmelvorming. Waarom veel bewoners langzamerhand ten einde raad zijn. Hoezo vertrouwen in de overheid? Ze laten andermaal hun stem horen.

Ik wéét dat de Raad van State daar geen boodschap aan heeft. Maar zelfs de Raad van State moet af en toe excuses maken. Zo weet ik ook dat al die afzichtelijke dijken in de Peel nauwelijks zin hebben: het gebied blijft een lekkende badkuip omdat de waterstand elders lager is. Mogelijk zou de nieuwe minister van Landbouw dus kunnen besluiten dat het onderhand wel welletjes is, en er de komende jaren geen bos meer wordt opgeofferd. Of wie weet maakt Staatsbosbeheer eindelijk eens een gebaar, en herstelt het een paar oude wandelpaden.

Antoon Coolen heeft mij - samen met mijn vader - al lezend de liefde voor de Peel bijgebracht. Ik weet bijna zeker dat ze zouden kiezen voor het behoud van vaarten en wieken, bruggen en boerenkuilen, en kleinschalig onderhoud zoals vroeger. De Peelwerkers lieten ons een prachtig natuurgebied na, gracieus gegroeid met de jaren, gestalte gegeven door moeder aarde. Wie is hier nu de natuurliefhebber - als je de waarde daarvan niet inziet, en er een platte polder van maakt?

Ga naar de Hoge Venen. Hoogveen genoeg. Niet eens zo ver weg.