Voor de klas: Geen presentjes ter afscheid, maar gewoon kleine blijkjes van waardering

,,Juf ik heb iets voor jou gemaakt.” Een meisje uit de klas overhandigt me verlegen het knutselwerkje dat ze in het weekend heeft gemaakt. Afgaande op de collectie van juf A had ik kunnen vermoeden dat ook ik aan de beurt zou komen en toch ben ik de eerste keer blij verrast. En de keren daarna ook. De bevestiging dat ze mij dus ook al zien als ‘echte’ juf. En dan dat trotse gezicht als ik vertel hoe prachtig ik het vind. 

Het is een aandoenlijk idee, die pre-pubers die hun middag besteden aan het verven van een lege pot augurken. ‘Juf Kim’, staat er in groene en rode verfletters. Met ettelijke hartjes erbij. In de pot zit water, glitters, slingers en soort bolletjes wol. Een duidelijke functie heeft de pot niet, maar hij stond een tijdje heel mooi te wezen op de vensterbank van ons lokaal. Mijn eerste geschenk. In de weken die volgen groeit de collectie. Nog meer potten met ondefinieerbare glitterpartijen. Kleurplaten. Een Nederlandse vlag gemaakt van strijkkralen. 

Ik confisqueer steeds meer ruimte op de vensterbank, tot bij juf A de opruimwoede toeslaat – ik neem het haar niet kwalijk – en we alle ontvangen knutselwerkjes mee naar huis gaan nemen. Ik moet bepalen wat ik met mijn aanwinsten ga doen. De vensterbank thuis wordt niet per se mooier van mijn verzameling, en bovendien heb ik met een kleuter en peuter in huis al een aanzienlijke toestroom van knutselwerkjes te managen. Meteen het ronde archief in zou misschien nog het beste zijn, maar dat kan ik eigenlijk niet over mijn hart verkrijgen.

Ook tijdens mijn kantoorjaren kreeg ik weleens cadeautjes. Zeer persoonlijke en zelfgemaakte dingen zoals fotoboeken, collages, receptenbundels en een heus ‘klassenboek’. Deze bewaar ik uiteraard zorgvuldig. Kwalitatief natuurlijk stukken beter dan de huidige presentjes, maar wel altijd gegeven op het moment dat ik ergens weg ben gegaan. Afscheidscadeaus om me te bedanken voor de fijne samenwerking, als herinnering aan een leuke werkplek. 

Het verschil met de werkjes nu is de timing. Dit zijn geen presentjes ter afscheid, maar gewoon kleine blijkjes van waardering, helemaal aan het begin van mijn loopbaan als juf. Zo bezien dus toch iets dat ik moet koesteren. Ik zal er, op zolder, dus een mooi plekje voor vinden. Om af en toe naar te kijken als reminder ‘waar ik het allemaal voor doe’. En een beetje extra glitter in je leven is nooit een slecht idee.