We horen Freddie Mercury zingen in het bos! Hij leeft!

Dan begint hij. Uit het niets. Meteen uit volle borst! Het kan niemand anders zijn. Freddie Mercury! We dachten allemaal dat hij dood was, maar nee. Hij heeft de schijnwerpers niet meer nodig, maar heeft zich teruggetrokken in dicht struikgewas en zingt zoals alleen hij dat kan. Glaszuiver. Hij zingt als een nachtegaal. Hoge uithalen hoor ik, schitterende rollers. Dan weer een wekkertje gevolgd door een hoog fluitje. Nog meer rollers. En hard! Wat een afwisseling, wat een diversiteit, wat een geluid! Hoe harder je zingt, hoe moeilijker het is om zuiver te blijven, maar dat geldt niet voor Freddie. We proberen hem in de struiken te ontdekken, maar Freddie houdt zich verborgen. De schijnwerpers en alle aandacht zijn vaak de doodsteek voor dit soort creatievelingen. We voelen ons een beetje schuldig dat we, als wanbetaler eigenlijk, zo van dit onverwachte concert genieten.