Gameverslaving dreef Victor naar de afgrond

Er stond nog 1.200 euro op zijn spaarrekening toen Victor besloot een einde aan zijn leven te maken. Hij ging niet meer naar school, had geen werk, zijn relatie was op de klippen gelopen en thuis maakte hij ruzie met zijn moeder. Het enige wat hij nog deed, was gamen. Binnen twee weken gaf hij al zijn spaargeld uit aan League of Legends, het spel dat hem al jaren in de greep had. Daarna sloot Victor zichzelf op in zijn slaapkamer. Voorgoed, zo was zijn plan.

De 19-jarige Victor woonde bij zijn moeder in Ewijk. Zijn ouders waren een paar jaar eerder gescheiden en hij werd gepest op school. In het eerste jaar van de middelbare school ontdekte hij dat hij met schietspellen op zijn Xbox zijn misère kon negeren. Opgesloten in zijn eigen kamer verborg Victor zich in een wereld met onlinevrienden met wie hij League of Legends begon te spelen. In een paar jaar tijd bouwde de tiener een netwerk van 124 andere spelers van over de hele wereld op. Mensen die aardig voor hem waren, omdat hij goed was in het spel.

Victor verdween steeds dieper in het gamen. Hij verzon smoesjes om afspraken met zijn vriendinnetje af te zeggen en daardoor kwam er na drie jaar een einde aan hun relatie. School kwam op een laag pitje te staan toen hij de ziekte van Pfeiffer kreeg, maar ook toen hij beter was, ging hij nauwelijks naar school. Als hij geld nodig had, gebruikte hij zijn spaargeld, een rekening van 4.300 euro. De laatste maanden gamede hij dertien uur per dag.

Lees onder de infographic verder

Spelletjes zijn een fantastische vlucht. Je hoeft de deur niet uit
-Herm Kisjes

Depressief

Herm Kisjes van verslavingsinstelling GGZ Momentum herkent het verhaal van Victor. Als behandelaar ziet hij mensen die niet meer voor zichzelf zorgen, zwaar depressief zijn, niet meer op hun werk verschijnen, conflicten hebben met hun ouders en veel gamen. ,,Spelletjes zijn een fantastische vlucht. Je hoeft de deur niet uit en voelt je prettig, doordat je iets doet waarin je goed bent."

De problemen ontstaan als mensen stelselmatig moeilijkheden uit de weg gaan door te gamen. ,,Als je ouder wordt, weet je uit ervaring dat een rotdag overgaat. Als je blijft vluchten in games, leer je dat niet. Wie veel gamet, mist ook de ervaring van echt contact, zoals intimiteit en aanraking, en ontwikkelt het herkennen van non-verbale communicatie minder." Hij bespeurt bij gameverslaafden sociale angst: angst te worden afgewezen, in conflict te raken met anderen of er niet bij te horen. ,,Sociaal gedrag leer je door het te doen. Dat kun je niet digitaal ontwikkelen."

Sinds 2013 meldden zich jaarlijks meer dan 500 gamers aan bij verslavingsinstellingen omdat ze zijn vastgelopen. In 2015 waren het er 537, blijkt uit cijfers van LADIS, het Landelijk Alcohol en Drugs Informatiesysteem. De gemiddelde leeftijd van de gameverslaafden was 21 jaar, 90 procent was man. Het is een nog vrij nieuwe groep in de verslavingszorg en wetenschappers zijn nog volop in debat over de vraag of gamen echt tot een verslaving kan leiden.

Jongens vs meisjes

Regina van den Eijnden, Universitair hoofddocent aan de Universiteit Utrecht, houdt metingen onder jongeren over hun internetgebruik. Daaruit blijkt dat 8 procent van de jongens en 1 procent van de meisjes van 12 tot 15 jaar voldoet aan de criteria van gameverslaving. Onder jongens zijn Call of Duty, Grand Theft Auto en FIFA het populairst. Verslaafde jongens zijn er gemiddeld 25 uur per week mee bezig en kunnen moeilijk stoppen, vertonen ontwenningsverschijnselen en liegen of maken ruzie over hun gamegedrag.

Behandelaar Kisjes ziet dat er vaak onderliggende problemen zijn waardoor gamende jongens in de problemen komen. Autisme, angsten, depressies en vervelende thuissituaties komen bij gameverslaafden vaak voor. En pesten.

Lees onder de infographic verder

Afscheid

Victor stond op zijn 16de al eens op de rand van een brug om een einde aan zijn leven te maken. Hij stuurde een appje naar zijn vrienden om afscheid te nemen en zijn toenmalige vriendinnetje wist hem ervan te weerhouden dat hij sprong. Ze maakte hem duidelijk dat hij er wel mocht zijn, in het echte leven.

Drie jaar later sloot zichzelf op in zijn slaapkamer en wilde daar net zolang blijven tot hij uitgehongerd of uitgedroogd was. Het enige wat hij deed was gamen en een paar uur slapen. ,,Na drie dagen had ik zo'n honger, dat ik toch maar naar de keuken ben gegaan." Hij ging terug naar zijn slaapkamer, maar liet vanaf dat moment de deur open. Zijn moeder kwam met hem praten. ,,Ik viel hard tegen haar uit en zei dat alles wat niet goed ging in mijn leven door haar kwam. Ze liep weg met tranen in haar ogen en toen dat gebeurde, realiseerde ik me dat het niet goed was wat ik deed en dat er wat moest gebeuren. Ik dacht weer dat de oplossing was om een einde aan mijn leven te maken."

Lees verder onder de infographic

Inschrijven

Mijn moeder zei: 'Je laat je behandelen of je gaat het huis uit'
Victor

Toen hij in de woonkamer kwam, bleek dat zijn moeder een heel andere oplossing voor ogen had. Op haar laptop had ze een website geopend, de aanmeldpagina voor een behandeling bij jeugdkliniek Yes We Can Clinics. ,,Ze zei: 'Je schrijft je in of je gaat het huis uit'."

Victor meldde zich aan en volgde tien weken lang een intensieve behandeling. ,,De eerste drie, vier weken heb ik bij elke groepssessie gejankt. Ik had zo veel pijn en verdriet." In de kliniek leerde hij zichzelf kennen; welke dingen hij leuk vond en op welke manier hij werkt. ,,Ik ben nu twee jaar clean. Ik volg een opleiding om pedagogisch medewerker te worden, ik heb een bijbaantje, geef voorlichting over gameverslavingen en heb een vriendin. Gamen doe ik niet meer. Mijn hele leven moet ik erop letten dat ik niet opnieuw in die valkuil stap."