Op 9 februari 2016 las ik in het ED een artikel over dyslexie. In dit artikel werd beweerd dat de diagnose dyslexie te snel gesteld wordt en dat er meer gestampt moet worden. Ook werd geschreven dat eerst naar de school gekeken moet worden voordat we de problemen bij het kind zoeken. Zelf heb ik de diagnose dyslexie gekregen toen ik in groep 6 zat. Ik ben hier erg door geholpen.

Stempel
In het artikel stond dat te veel scholieren de diagnose dyslexie krijgen. Hier ben ik het mee eens. Toch hangt hier een 'maar' aan. In de huidige maatschappij lijkt het namelijk nodig om het stempel 'dyslexie' opgedrukt te krijgen, voor je geholpen wordt. Dit was bij mij het geval. Mijn ouders waren gelukkig in staat om zelf een dyslexietest en wekelijkse bijlessen te betalen, maar ik zie ook dat dit niet voor iedereen is weggelegd.

In onze maatschappij zou het niet nodig moeten zijn om zo'n stempel te krijgen. Iedereen zou de nodige hulp moeten krijgen in het onderwijs. Dit is nu niet het geval. Ik denk ook dat ouders het daarom zoeken in de diagnose dyslexie, anders krijgt hun kind geen of te weinig hulp.

Stampen
In het artikel werd verteld dat scholieren meer zouden moeten stampen. Hier ben ik het volkomen mee oneens. Niet elke scholier past in hetzelfde schoolsysteem. Ik weet van mezelf dat stampen voor mij gewoon niet werkt. Veel lezen heeft mij bijvoorbeeld geen stap verder gebracht. Ons onderwijs zou veel gevarieerder moeten worden, zodat het aansluit op elke leerling. In mijn basisschooltijd heeft mijn bijles het meeste geholpen omdat de stof anders en individueel werd uitgelegd.

Ik vraag me vaak af of ik echt dyslexie heb. In het artikel werd namelijk onderscheid gemaakt tussen kinderen die écht een probleem hebben met lezen en schrijven en kinderen die hier gewoon slecht in zijn. Ik verwissel zelf nooit letters als de p en de b. Ik kan enkel slecht spellen en lees langzaam. Het zou dus kunnen dat ik helemaal geen dyslexie heb. Toch zou ik zonder deze verklaring niet kunnen functioneren op een vwo-school. Zonder de extra tijd die ik krijg bij mijn proefwerken red ik het niet. Dit is hetzelfde verhaal bij de extra taal die ik mag laten vallen. Ik zit nu in 4vwo en heb alleen nog Engels en Nederlands, als ik nu nog een taal als Duits of Frans zou moeten volgen zou ik naar de havo moeten gaan. De extra tijd en het laten vallen van één taal is alleen mogelijk met een dyslexieverklaring en hier gaat het onderwijs van tegenwoordig de fout in.

Al met al vind ik dus dat scholing aangepast moet worden aan de leerlingen en dat leerlingen niet in een of andere 'stampmethode' gepropt moeten worden. Dit werkt nu eenmaal niet voor iedereen. Leerlingen moeten zonder een verklaring de nodige hulp krijgen. Dit zal er uiteindelijk ook voor zorgen dat minder kinderen gediagnosticeerd willen worden met dyslexie.

Het is niet belangrijk of je dyslectisch bent of niet, je moet geholpen worden met datgene waar je niet goed in bent en er moet meer gekeken worden naar waar je wél goed in bent.