Baby Miguel uit Reusel lacht nu naar zijn moeder

Bekomen van de schok, trokken ze langs artsen en ziekenhuizen, waar ze van het kastje naar de muur gestuurd werden. Tot ze in contact kwamen met de 86-jarige James Aquavella in Rochester, nabij New York. Een crowdfundingactie leverde in een week tijd het benodigde bedrag op, om Miguel daar te laten opereren. Inmiddels zijn ze weer thuis, en kunnen ze nog niet goed bevatten wat er allemaal gebeurde.

,,Op het moment dat ik het verband van zijn eerste oogje afhaalde, trilden mijn vingers. Langzaam trok ik het kapje omhoog en ineens begon Miguel te lachen. Dat had hij tot dan toe nauwelijks gedaan. Ik moest huilen en ook Michael pinkte een traantje weg.”

Als moeder Lieveke de Kort terug denkt aan dat moment begin december, gaat er nog een rilling door haar heen. Ook Michael moet dan even slikken, hij week niet van de zijde van zijn vrouw Lieveke. ,,O, wat heb ik vaak gedacht: wat zijn er toch veel lieve mensen in de wereld,” zegt ze.

,,Op het moment dat ons duidelijk was dat er meer dan een ton nodig was om Miguel een kans te geven om te kunnen zien, waren we wanhopig. Hoe doe je dat, en waar moet dat vandaan komen?

Gelukkig kwamen er al snel mensen op ons pad die het initiatief ondersteunden. Een collega bracht het hele bedrijf waar ik werkte in beweging en een journalist schreef een verhaal voor het ED. Het geld begon niet alleen binnen te druppelen, vanaf dat moment stroomde het binnen. Ook van doelgroepen waar we het in het geheel niet van verwacht hadden. Ik zat wel twintig uur per etmaal achter mijn pc om te volgen wat er gebeurde.

Hele Marokkaanse en Turkse families begonnen in hun eigen kring acties te houden en het resultaat ging naar onze actie. Van dichtbij en daarna ook verder weg in Nederland begonnen mensen geld te sturen voor de actie. Ongelofelijk en hartverwarmend. Nadat ook enkele grote spelers, zoals Wesley en Yolanthe en ook erven van Annie en Tiny van Doorne reageerden, kwamen we nationaal in de belangstelling. Dat maakte het er niet makkelijker op. Het was net een draaimolen die steeds harder begon te draaien.”

Al na één week actie voeren werd het duidelijk dat ze de operatie konden gaan plannen en de reis naar Amerika boeken. Lieveke daarover: ,,De oogjes werden apart van elkaar geopereerd, met enkele weken er tussen. Mede daardoor waren we wel een maand in de VS. Professor Aquavella en vooral ook zijn team, maakten een enorm professionele indruk op ons. Ik was ook best wel trots dat Miguel zich goed hield. Ondanks de lange reis met het tijdsverschil, bleef hij gewoon rustig. Alleen de vliegreis er naar toe was een ramp, want toen heeft hij onophoudelijk gehuild. Alsof hij wist wat er komen ging.”

Weer terug op Nederlandse en Belgische bodem begint nu de nazorg voor hun baby. ,,Gelukkig kan hij de nacontroles in België uit laten voeren,” zegt Lieveke. ,,Afgelopen week reageerde ook nog de kinderarts uit Nijmegen die eerder een operatie afwees, maar dat is mosterd na de maaltijd.

Terwijl zijn ouders de film nog eens terug draaien, ligt Miguel op zijn knuistjes te sabbelen. ,,Er komen tandjes aan,” voorspelt Lieveke. ,,Hij kan zich nu gaan ontwikkelen net als ieder ander kind.”