Aggie Walsma dacht aan heroïsch afscheid, maar na 150 kilometer lag de eindstreep 30 meter te ver

De vergelijking met Elma de Vries sloeg ze in de wind, dat vond Aggie Walsma zaterdag op het zeewaterijs van het Zweedse Lulea niet van toepassing. De Vries kwam vlak voor de streep van de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee in 2017 ten val. De enige overeenkomst is dat ook Walsma op weg was naar de zege en vlak voor de meet voorbij werd gestoven. „Nee, die val van Elma was iets dramatischer dan wat mij is overgekomen. Ik was er bijna, met net niet.”

Geen hoofdprijs, maar een zevende plaats op de uitslag van de laatste wedstrijd van deze winter: een marathon over 150 kilometer. Walsma was in noordelijk Zweden heel dichtbij een gedenkwaardige afsluiting van een periode van twaalf jaar marathonschaatsen in de topdivisie. Met nog zo’n drie kilometer te gaan was de 34-jarige Friezin uit Bolsward, die eerder dit jaar haar afscheid uit het marathonpeloton aankondigde, uit het peloton gedemarreerd. Tot haar eigen verbazing werd het gaatje een gat. „Dat was mooi, maar ik wist ook dat het nog wel heel erg lang was naar de finish. Het was verstand op nul en rijden.”

„Ik hoopte vooral dat ze achter me een beetje zouden gaan twijfelen, dat de twee grote ploegen Team Turnen en Palet naar elkaar zouden kijken.” Dat gebeurde aanvankelijk wel, maar in de finale was het toch klassementsleider Ineke Dedden (eerder al goed voor drie overwinningen in Lulea), die op haar eindsprint vertrouwde. Op zo’n dertig meter van de streep strandde uiteindelijk de solo van Walsma. Weg zege in de laatste koers. „Ik heb het in ieder geval nog een keer geprobeerd en heb alles eruit gehaald vandaag. Maar het was net niet genoeg.”

De omstandigheden waren op de slotdag van de Zweedse natuurijsserie te goed om er een harde koers en veldslag van te kunnen maken. Het ijs was goed en het waaide amper. Wat dat betreft baalde Walsma dat alleen de mannen de Alternatieve Elfstedentocht van 200 kilometer mochten rijden. „Dat had ik veel liever gedaan ja. Met zware weersomstandigheden, want dan is het ook echt een natuurijswedstrijd. Vandaag hadden we na 150 kilometer een massasprint op natuurijs. Dat kan en hoort niet. Of ik had gewonnen als we 200 kilometer moesten rijden? „Dat weet ik niet en we zullen het nooit weten.”