Zijn John Butler Trio staat volledig in dienst van de muziek, waar het ook heen zou gaan. 'Kunst gaat zijn eigen weg in. Het volgt geen regels, geen taal, of welke norm dan ook, het doet precies wat het zelf wil. Dat is het geweldige aan kunst, het is ongebreideld.'

Het John Butler Trio werd in 1998 opgericht in Fremantle, Australië, en debuteerde datzelfde jaar met het album dat de naam van oprichter, gitarist en zanger John Butler draagt. De doorbraak naar het grote publiek kwam met het derde album Sunrise Over Sea dat de eerste plek in de Australische hitlijsten wist te veroveren. Hierop volgden nog twee albums die de hoogste plek wisten te bemachtigen. Het trio won verscheidene prestigieuze Australische (ARPA en ARIA) prijzen.

Collectief
Voor Flesh & Blood koos de gitarist een ander benadering dan voorheen. Het zou vooral een collectief geheel moeten worden. 'Wat ik hiervoor deed was prima, ik bracht nummers naar de studio en deze maakten we samen tot een volwaardig iets. Maar we hebben zoveel meer te bieden, we hebben een rijke bron aan onaangesproken mogelijkheden als iedereen wat meer betrokken is,' zegt Butler.

Dit is overigens makkelijker gezegd dan gedaan. Onlangs realiseerde hij zich dat hij niet te veel waarde moest hechten aan waar de nummers vandaan kwamen. 'Je moet jezelf niet beperken door zelf alles te willen doen. Onze ego's zitten vaak in de weg wanneer we denken over hoe iets moet zijn,' zegt de Australiër. 'Dat we bijvoorbeeld over de politiek moeten schrijven omdat we dat altijd zo gedaan hebben, of dat we geen elektrische gitaar mogen gebruiken omdat mensen dit niet van ons kennen, dit is allemaal onzin.'

Muzikaals
Naar eigen zeggen is hij de laatste jaren enorm gegroeid als songwriter. Op Flesh & Blood kwam alles samen. 'Het begon als iets heel muzikaals en gericht op jammen. In latere jaren kwam de poëzie, tot op het punt dat de teksten belangrijker werden dan de levendigheid van het liedje. Deze keer realiseerde ik me dat het trio in muzikale zin een hele mooie samenspel heeft dus ik wilde deze muzikale intensiteit combineren met de poëzie,' vertelt Butler.

'Van hieruit doen we alleen wat het liedje ten gunste komt. Het liedje is de baas en wij zijn slechts werknemers. Wij proberen het liedje tevreden te houden,' aldus de gitarist. (FaceCulture)