Hoofdact N.E.R.D overvleugeld door funky feelgood-show van Chic

En dat straalde af op de menigte waarmee met gemak drie Bravo-hangars konden worden gevuld. Chic zorgde voor het beste concert van het festival tot nu toe met een goed-humeur-show waarin elke denkbare hit waar Rodgers ooit de hand in had een plek kreeg. Van zijn productieklussen (Madonna’s Like a Virgin, We are Family van Sister Sledge en Diana Ross’ Upside Down) tot Chics hitsuccessen Le Freak en Good Times.

Het was een lied uit de eerste categorie dat uitgroeide tot een euforisch hoogtepunt: David Bowies Let’s Dance (Rodgers is medecomponist en producer) liet de Bravo bijna van enthousiasme uit elkaar knallen. Hetzelfde gevaar leek Rodgers zelf te lopen. Onder zijn onafscheidelijke alpinopet hield hij niet op met glunderen.

Waar het optreden van Chic generaties leek te verbinden, bestond de massa (allemachtig wat passen er op de nieuwe Lowlands-plattegrond toch veel mensen op het plein voor de Alpha) bij Williams & co toch vooral uit de twintigers en dertigers van de festivalpopulatie.

Die veerden keer op keer op als de band het refrein of intro van een van de N.E.R.D.- óf Pharrell-hits instartte. Maar doordat de groep steeds koos voor liedflarden (Hot in Herre telde slechts een herhaald refrein en Drop it Like it’s Hot kwam geheel van de tape) zakte de feestroes vlot weer in. Williams en zijn kompaan Shay Haley maakten in hun korte broeken een energieke, springerige indruk, maar vlamden muzikaal eigenlijk alleen tijdens de N.E.R.D-klassieker She Wants to Move.

Zo viel de climax van de zaterdag al vroeg in de avond en telde Lowlands zijn tweede slechts half-geslaagde headliner-optreden van het weekend. Aan Kendrick Lamar morgenavond de taak die trend te doorbreken.