De onzichtbare littekens zijn nog altijd voelbaar, schrijft de Britse Murder on the dancefloor-zangeres in de Daily Mail. Ellis-Bextor vond zichzelf als tiener preuts en onervaren. Veel van haar vriendinnen hadden inmiddels seks gehad, zij had ‘alleen’ gezoend. Ze voelde zich gevleid toen ze bij een clubavond een oudere man ontmoette die haar leuk vond.

Hij was gitarist in een band, zij was net begonnen in haar eigen groepje. Sophie vertelde dat ze zich op school had gespecialiseerd in geschiedenis. Dat had hij ook gedaan, vertelde de man. ‘Wil je mee naar mijn flat om mijn geschiedenisboeken te zien?’ vroeg hij volgens Sophie. ‘Waarschijnlijk de stomste openingszin ter wereld, maar ik stapte in een taxi met hem richting zijn huis.’

Eenmaal in de flat liet Jim, zoals ze hem voor het gemak noemt, inderdaad zijn geschiedenisboeken zien. Ze nam er zelfs eentje mee, dat haar later altijd een slecht gevoel zou geven.

‘Want Jim en ik begonnen te zoenen en voor ik het wist, lagen we op zijn bed en deed hij mijn slipje uit’, schrijft ze. ‘Ik hoorde mezelf ‘nee’ en ‘ik wil niet’ zeggen, maar dat maakte totaal geen verschil. Hij luisterde niet naar me, had seks met me en ik schaamde me heel erg. Ik werd zo ontmaagd en voelde me stom. Ik herinner me hoe ik naar zijn boeken staarde en dacht: ik moet dit nu maar laten gebeuren.’

Ellis-Bextor wist niet hoe ze midden in de nacht nog thuis moest komen en besloot maar te blijven. Jim viel in slaap en zij ook, heel even. ‘Daarna pakte ik boos mijn kleren van de vloer terwijl ik tegen mezelf zei: ik heb ‘nee’ gezegd.’

Ook Jim werd wakker. Hij had niet verwacht dat ze er nog was, zei hij. Weer voelde ze zich stom. Ze wist niet dat ze na zoiets geacht werd ‘gewoon weg te gaan’. Eenmaal in de metro vroeg ze zich af of mensen aan haar zagen wat er was gebeurd. Ze wist niet eens hoe ze zichzelf voelde. ‘Want ik had geen andere ervaring om het mee te vergelijken.’

Als mensen in die tijd over verkrachting spraken, ging het volgens Sophie niet om wederzijdse toestemming. Mensen dachten vaak aan agressie. ‘Maar niemand had me vastgehouden of tegen me geschreeuwd om me mee te laten werken, dus waarom voelde ik me zo slecht behandeld?’ schrijft ze. ‘Alles wat er gebeurde, is dat er niet naar me werd geluisterd. Van de twee mensen zei er eentje ‘ja’ en de ander ‘nee’, en de ‘ja’-persoon deed het toch.’ Ellis-Bextor kreeg het idee dat ze nooit een zaak zou hebben.

Juist daarom schrijft ze er nu over, 25 jaar later. Ze gunt iedereen de stem die zij als 17-jarige niet had. ‘Ik wil niet de naam van de man noemen en hem aan de schandpaal nagelen. Ik heb hem gegoogeld, hij ziet er gelukkig uit en heeft al lange tijd een relatie. Ik wil dat iedereen zich realiseert waar de grens tussen goed en slecht ligt.’

Inclusief haar vijf jonge zoons, die ze kreeg met The Feeling-bassist Richard Jones, al jaren haar echtgenoot. ‘Ik introduceer het onderwerp van wederzijdse toestemming al vroeg’, schrijft ze. ‘Ik wil tolerante, vriendelijke mensen opvoeden, die rekening kunnen houden met gevoelens van anderen. Ik wil dat ze actief de wens hebben dat de andere persoon ook gelukkig is, in plaats van alleen te stoppen omdat dat moet.’

Ze heeft zich vaak afgevraagd waarom je zo’n pijnlijke ervaring zou opschrijven en delen. ‘Maar als je iets meemaakt waarvan je weet dat het verkeerd is, dan helpt het om dapper en eerlijk te zijn. En als iemand anders iets soortgelijks heeft meegemaakt, helpt het ons misschien allemaal om erover te praten.’

Sterker nog, door al die jaren niets te zeggen, kreeg Sophie bijna het gevoel ‘medeplichtig’ te zijn door het niet te delen. ‘Ik werd niet gehoord toen ik 17 jaar was, maar ik denk dat er nu wel wordt geluisterd.’

Bekijk hieronder onze video’s op het gebied van Show & Entertainment: