Vijf redenen om aan te haken op We zijn er Bijna!

Zie je die daar, Jopie?
Doe thuis net als de doorgewinterde caravantrekkers van We zijn er Bijna: zijg neer, koekeloer opgewekt om je heen en stoot de persoon naast je aan als er een opvallend type langs wandelt. ‘Zie je die daar, dat meen je toch niet?’ Fantaseer er voor het juiste gevoel bij dat je niet op je eigen Ikea-driezitter hebt plaatsgenomen, maar op een witte plastic Hartmanstoel, onder de zojuist uitgedraaide luifel, een bakkie Hollandse tevredenheid op het klaptafeltje naast je. Natuurlijk is die filterkoffie meegenomen van thuis, net als de ingevroren slavinken, potten appelmoes en kapucijners 

Lachen, gieren, brullen
Dat brengt me op het tweede punt. Ik kan hier wel politiek correct gaan doen, maar de reden dat er twee miljoen mensen kijken per aflevering is natuurlijk vooral omdat het gewoon hi-la-rische tv is. De senioren die doodgemoedereerd ’s morgens in hun badjas naar de doucheruimtes wandelen. De unisex-jacks. De wasjes die worden gedraaid worden door een oude ton als voetbal heen en weer te schoppen. De voortdurende jeu-de-boulecompetitie. De zelfgemaakte stroganoffsaus waarin tien flessen ketchup verdwijnen. De huizen op wielen, die behalve een gezinsvoorraad hagelslag, suikerklontjes, mierenlokdoosjes en bussen vim ook een mattenklopper herbergen. Het koeterwaals Spaans, Italiaans dan wel Engels tegen de lokale bevolking omdat de auto niet wil starten. En zo kan ik nog wel even doorgaan. 

Met de groeten van Sander Dekker
Het is wel MAX, dus publieke omroep, dus het kan niet alleen maar lachen zijn. Staatssecretaris Sander Dekker is streng: de kijker dient er ook wat van opsteken. Gelukkig zijn de excursies van de reizigers van te voren al tot op de minuut gepland. De kijker sjokt mee door oude straatjes en over pittoreske markten en krijgt thuis op de bank ongemerkt heel wat mee over middeleeuwse kathedralen, lokale gebruiken en wonderschone vergezichten. Maar tenminste zo leerzaam: de levensverhalen van de deelnemers en de inzichten die ze in de loop van hun leven hebben opgedaan. Neem de weduwnaar die vorig jaar vertelde net verhuisd te zijn omdat in de oude woning de herinneringen aan zijn vrouw hem te veel werden. ,,Maar ja, je verdriet verhuist gewoon mee, hè." Poeh, dan is het thuis tijd om snel een stuk keukenrol te pakken.

Hé, is dat niet Jan Terlouw?
En daarmee komen we tot de kern: waarom raakt die micro-kosmos van We zijn er Bijna! een snaar bij iedere kijker, de meest doorgewinterde cynicus daargelaten? Omdat het eigenlijk Jan Terlouws touwtje-uit-de-brievenbus-samenleving is waar we stiekem allemaal naar hunkeren. De mensen zien elkaar, helpen elkaar, leven vredig naast én met elkaar, zijn met kleine dingen tevreden en niemand wordt buitengesloten op de puzzelavond. Links en rechts doet er even niet toe, zelfs niet als ze op de feestavond aan hun vijfde voordeelpak wijn toe zijn. Ach, kon het hele leven maar een lang gerekte aflevering van We zijn er Bijna! zijn.