Al 36 en vol met twijfels, maar Amy Siemons gaat toch naar de Paralympische Spelen: 'Ik loop nu ver achter op schema’

Ze herinnert het zich nog goed. Samen met haar oma keek Siemons de Spelen van 2004, die plaatsvonden Athene. De ‘grote, brede gasten met tattoos’ maakten destijds veel indruk op haar, zo weet ze nog te vertellen. ,,Dat ziet er cool uit,’’ zei ze als ielig, tenger meisje. ,,Dit moet ik ook wel kunnen.’’ Haar oma reageerde ietwat vertwijfeld. ,,Nou, dat weet ik nog net zo niet.’’ Toen daarna een vrouwenserie op de Spelen werd uitgezonden, was de toen 19-jarige Helmondse helemaal om.

Ondertussen is Siemons (36) aanbeland bij de derde Spelen in haar topsportcarrière. Ze debuteerde in 2012 in Londen, slechts drie jaar nadat ze op hoger niveau begon met wheelcair racen, wheelen of zoals in de volksmond wordt gezegd ‘rolstoelracen’.

,,Negen jaar lang heb ik op tennis gezeten, maar ik was hartstikke talentloos. Mijn coach zei nog: ‘Je bent altijd op tijd bij de bal, maar je doet er niks mee’. Uiteindelijk ben ik in 2005 in het rolstoelracen gerold. Letterlijk. Daar had ik ook niet veel talent voor. Ambities had ik in het begin ook niet heel erg, ook al vond ik het wel heel leuk. Ik was 21 en deed een beetje van alles wat. In 2009 moest mijn oude trainer door wat omstandigheden weg bij de club. Toen zat ik zonder trainer. Zo ben ik uiteindelijk bij een trainer gekomen die topsport-gericht was. Als ik bij hem wilde trainen, moest ik dat ook worden. Dat wilde ik wel proberen.’’

Met de tijd werd Siemons er steeds meer van overtuigd dat ze het wél kon. En dat bleek. In 2012 behaalde ze op de Paralympische Spelen twee keer een zilveren medaille; één keer op de honderd meter, en één keer op de tweehonderd meter. Laatstgenoemde was eigenlijk haar favoriet. 

,,Minder dan een jaar voor de Spelen van Rio werd de tweehonderd meter van het programma gehaald. Dat was wel heel erg balen. Ik had me vol ingezet op die tweehonderd meter, en moest in korte tijd terugschakelen naar een kortere afstand. Mijn start is nooit zo goed. Op de iets langere afstand kom ik wat beter uit de verf. Daarom was de tweehonderd meter zo fijn voor mij. Ik ben wat dat betreft coördinatief benadeeld.’’ Bij haar geboorte, die overigens ook drie maanden te vroeg was, liep Siemons zuurstoftekort op. Hierdoor is haar onderlichaam en rechterkant van haar lijf spastisch, en zit ze in een rolstoel.

Met haar 36 jaar is ze als topsporter vrij oud. Dat maakt ook dat dit haar laatste keer op de Spelen is. De aanloop naar deze editie is voor iedereen bizar, maar voor haar is het extra dubbel: ,,Natuurlijk had ik mijn afscheid anders voor me gezien. Ik hoopte op een juichende menigte en een betere vorm. Vorig jaar ben ik geblesseerd geraakt. Door de lockdown was de benodigde behandeling voor een lange tijd mogelijk. Ik loop nu ver achter op schema. Daardoor heb ik nog een tijdje getwijfeld. Moet ik wel naar de Spelen gaan? Ik ben niet helemaal goed in vorm en er is geen publiek. Maar als ik dat niet doe, hoe ziet mijn afscheid er dan uit? Dan wordt het een lokaal potje. Dat is ook niet wat ik wil. Op de grotere toernooien laat ik altijd mijn beste races zien. En het zijn wel de Spelen.’’

Ondanks haar opgelopen achterstand houdt de Helmondse wheeler de moed erin. ,,Als ik objectief kijk, baal ik ervan. Iedere keer train ik weer als een malle. En nog gaat die maximale snelheid maar niet omhoog. Dat maakt me elke dag gefrustreerd. Maar alles is nog mogelijk. Het zit wel in mijn lijf. Op de Spelen hoeft het maar één keer uit elkaar te vallen. Je weet nooit wat er kan gebeuren. Ik zal er alles aan doen om aan de start de beste Amy te zijn. Dan kan ik mezelf ook niks verwijten. Je moet er altijd maximaal voor gaan, anders kan je net zo goed thuisblijven.’’

De Spelen zetten een punt achter haar topsportcarrière. Gelukkig weet Siemons al wel wat de toekomst haar gaat brengen. ,,Een aantal jaar geleden had ik een zware elleboogblessure. Toen wist ik niet of ik nog wel ooit zou kunnen sporten. Zo ben ik noodgedwongen over mijn toekomst gaan nadenken. Daar ben ik nu heel blij mee. Ik heb destijds een eigen bedrijf in nalatenschapsbegeleiding als plan B opgezet. De basics ervan staan al, nu ga ik het verder uitbreiden. Ik vind het mooi dat ik dat voor mensen kan doen. En de topsport-drive die ik heb kan ik er mooi in meenemen.’’