,,Zelf wilde ik graag spelen, maar als groep hebben we gezegd: ‘We doen het als groep of we doen het niet.’ Een aantal speelsters vond het niet veilig gezien hun werk in het ziekenhuis of met ouderen of hun thuissituatie. Dus besloten we om niet te spelen en daar stond ik achter.”

,,Ik speelde thuis met de bal tegen de muur aan. Daar krijg je niet echt balgevoel van, maar ik kan niet zonder de bal. Van de club kregen we een trainingsschema. Twee keer in de week deden we gezamenlijk krachttraining via Zoom. Ook moesten we twee keer in de week zelf aan de slag. We trainden veel op uithoudingsvermogen. Van springen krijg je conditie en we konden buiten rennen. De gewichten van de club moesten we verdelen, dus hadden we minder gewicht dan normaal. Daarom moesten we oefeningen vaker herhalen.”

,,Ik was heel blij, want keek er al heel lang naar uit. Ik heb het meteen aan vrienden en familie laten weten.”

,,De eerste keer was heel onwennig. In het begin trainden we in kleine groepjes en moest je ook afstand houden. Daarna mochten we weer een bal blokken en komt het spelgevoel terug. Nu klappen we weer handjes en juichen samen. Wel mis je het gejuich van het publiek. Het is stiller in de zaal. Al weet ik dat veel vrienden en familieleden, zoals opa en oma, naar de livestreams van onze wedstrijden kijken.”

,,We wisten dat we een achterstand hadden, omdat de andere ploegen wel al wedstrijden hadden gespeeld. Ook begonnen we met nul punten, omdat we niet aan de competitie hadden meegedaan. Qua spel gaat het oké. We zien een stijgende lijn in wedstrijden en komen steeds dichterbij setwinst (Peelpush won tot nu toe één set, red.).”

,,Het is fijn dat we niet kunnen degraderen, want zo kunnen we vrijuit volleyballen. Ook kan iedereen spelen en zo stappen maken. Dat is goed voor volgend seizoen.”